Człowiek dojrzewa wówczas, gdy zaczyna kochać raczej niż pragnąć bycia kochanym, kiedy zaczyna dawać z siebie zamiast oczekiwać, że inni mu dają.
Może nas wydawać, że człowiek z natury jest łaskawy? Nie, łaskawy jest tylko człowiek kulturowy.
Człowiek jest jedynym stworzeniem, które odmawia bycia tym, czym jest. Inne stworzenia są zadowolone z tego, czym są, tylko człowiek jest niezadowolony i sięga po nieznane.
Czyż nie jest paradoksalne, że w nas, osoby tak bliskie, tak ściśle związane, mogą być tak od siebie różne, nie mające nic wspólnego, obce?
Są na świecie rzeczy, które widzi się tylko oczyma duszy. Najmniejsze z nich są cenniejsze od tych, które można zważyć.
Szczęście to nie jest sumka drobnych zdarzeń. Szczęście to stan umysłu. Jeden wybiera, czy chce być szczęśliwy. Nie jesteśmy niezadowoleni dlatego, że mamy problemy; jesteśmy nieszczęśliwi, ponieważ wybieramy nieszczęście. Szczęście to nie tylko prawo, ale obowiązek, ponieważ nasi najbliżsi są najszczęśliwsi kiedy jesteśmy szczęśliwi
Życie nie jest problemem do rozwiązania, tylko rzeczywistością do doświadczenia. Zrozumienie innej osoby nie polega na logicznym zrozumieniu jej, ale na wcieleniu się w nią, wejściu w jej skórę.
Czym jest człowiek, jeśli jego głównym zajęciem nie jest myślenie o nieznanych rzeczach? Niczym innym, niż niepewną godziną.
Poznajemy prawdziwe oblicze człowieka dopiero wówczas, kiedy nie jestemy mu już na nic potrzebni. Wtedy dopiero wyłania się prawdziwy charakter.
Jesteśmy tym, co w swoim życiu kochamy, a najbardziej tym, co kochamy z pasją.
