Człowiek dojrzewa wówczas, gdy zaczyna kochać raczej niż pragnąć bycia kochanym, kiedy zaczyna dawać z siebie zamiast oczekiwać, że inni mu dają.
Dopóki nie umiemy mówić o tym, co najważniejsze, wszyscy mówimy tylko po omacku o tym, co najmniej ważne, bo najważniejsze jest rozumienie drugiego człowieka, a nie zrozumienie świata, który jest niezrozumiały.
Jest tylko jeden sposób, aby otrzymać od innych szacunek: nie próbować być kimś innym. Bądź sobą i nie pozwól nikomu się na to zaprzeczyć.
Nie mierząc się z innymi, nie dowiemy się, kim jesteśmy, bo to, co stanowi o naszej tożsamości, to nie tylko nasza osoba, ale także to, jak ta osoba wpisuje się w kontekst społeczny, w którym żyjemy.
Człowiek, który nie potrafi pokochać sąsiada, którego zna, nie zdoła pokochać Boga, którego nie zna. Miłość do drugiego człowieka jest drogą do prawdy. Bez miłości prawda jest nieosiągalna.
Nie jest ważne, co jest narzucone z zewnątrz, ale to, co jest tworzone z własnej wewnętrznej wolnej woli. Biorąc pod uwagę osobę ludzką, najważniejsze jest to, co ona sama z siebie czyni - to jest prawdziwe jej „ja”.
Czarne na białym wypisane cechy człowieka nie mówią nic o samym człowieku. Świadczą jedynie, że ktoś go oblizał i potrafił rozpoznać smak.
Uczucia są największą i najwspanialszą energią życia. Często zdarza się, że pomimo przeciwności losu to właśnie one dają nam siłę do walki. Zapominamy o nich, poniżamy, ale one mimo wszystko trwają, by przypominać nam o tym, co w życiu jest najważniejsze.
Oto jest pytanie, które zadaję sobie każdego ranka: czy dzisiaj chcę żyć? I w lesie, wśród zielonych drzew, moja odpowiedź zawsze brzmi: Tak. Ale pytanie pozostaje bez odpowiedzi, kiedy myślę o tych, których już nie ma. O tych, którzy, tak jak ja, powinni zdychać wśród kwiatów, która mają być już tylko wspomnieniem.
Nigdy nie oceniaj człowieka po tym, jak traktuje swoich równych, ale po tym, jak traktuje tych, którzy nie mogą mu się odwdzięczyć.
