Znałem kiedyś kogoś, kto twierdził, że znamy tylko tyle osób, na ile nas stać. I myślę, że miał rację. Znamy tylko tyle osób, na ile nas stać na porażki.
Ludzie nie są naprawdę tym, co mówią, ani tym, co robią, ale tym, co znoszą. Jestem pewien, że pod tym względem prawie każdy cierpił więcej, niż jest w stanie wyrazić.
Szanuj przypadek, ale nie rób z niego wytycznej. Jesteś człowiekiem, a nie listkiem na wietrze. Szczęście to wynik twojego wysiłku, a nie nagroda za bezczynność.
Dopóki nie będziemy potrafili szanować każdego człowieka dla samego siebie, bez względu na to, jaki ma kolor skóry, której jest płci, ile zarabia, kogo kocha, kim jest jego Bóg, nie zasługujemy na miano cywilizowanego świata.
Umiłuj człowieka, cokolwiek czyni. Miłość to jest wyjście z każdej sytuacji. Jest lekiem na wszystko. To powiedziałem dzisiaj Siostrze Felicycie, a teraz powtarzam: umiłuj człowieka. Zokacja miłosiernego, jest kierownicą wszystkiego.
Twoje prawdziwe ja jest prawdziwe tylko dla ciebie. Są momenty, w których nie możemy przekazać naszej prawdy innym, ponieważ są osobami, które nie widzą to, co widzisz, nie czują to, co czujesz. Dlatego fakt, że jesteś taki, jaki jest, wynika z twojej własnej perspektywy, a nie z perspektywy innych.
Nie ważne, jak wyglądasz. To, co o tobie mówią, jak cię postrzegają, jak działasz - to kształtuje twój charakter.
Nigdy nie możemy przewidzieć, do czego nas doprowadzą zmiany, nigdy nie wiemy, gdzie nas one zakończą, ale jedno jest pewne: gdy zawrócimy i spojrzymy wstecz, okazać się może, że zawsze były to zmiany na lepsze.
Poznajemy prawdziwe oblicze człowieka dopiero wówczas, kiedy nie jestemy mu już na nic potrzebni. Wtedy dopiero wyłania się prawdziwy charakter.
Nie ważne, ilu masz przyjaciół, ważne kto przy tobie był, gdy cię nie było. Warto pamiętać, że prawdziwa przyjaźń nie zależy od tego, ile masz wspólnych zainteresowań, ale od ilości wzajemnego zrozumienia i szacunku.
