Stwórca, kiedy robił człowieka, wdzięknym go uczynił i nadał mu moc. Potem, dodawszy mu mądrość i umiejętność do zrozumienia prawdy, jedynie nie odsłonił mu tajemnicy bytu. Tak właśnie został stworzony człowiek, równocześnie piękny i niewygodny.
Ludzie są jak herbatki: nie można poznać ich prawdziwej mocy, dopóki nie wrzucisz ich do gorącej wody.
Dopóki nie umiemy mówić o tym, co najważniejsze, wszyscy mówimy tylko po omacku o tym, co najmniej ważne, bo najważniejsze jest rozumienie drugiego człowieka, a nie zrozumienie świata, który jest niezrozumiały.
Osoby, które nas kochają i troszczą się o nas, są największym skarbem, jaki możemy posiadać. Trzeba docenić każdą chwilę spędzoną z nimi, bo to one tworzą sens naszego życia.
Wygrywa nieten, kto nie popełnia błędów, ale kto nie zwraca na nie uwagi. Wygrywa nie ten, kto ma więcej, ale kto daje więcej. Wygrywa nie ten, kto jest silniejszy, ale kto korzysta z siły innych. Wygrywa nie ten, kto nie ma w życiu problemów, ale kto nie boi się ich. Wygrywa nie ten, kto osiągnął wiele, ale kto dużo zrozumiał.
Mądrość nie bierze się z wieku, lecz z charakteru. Różnica między ludźmi polega nie tyle na różnicy wieku, ale na różnicy talentu. Nie ważne, ilu lat się ma, ważne, ile się ma w sobie.
Człowiek, który nie potrafi pokochać sąsiada, którego zna, nie zdoła pokochać Boga, którego nie zna. Miłość do drugiego człowieka jest drogą do prawdy. Bez miłości prawda jest nieosiągalna.
Nie na złość nam Bóg daje trudności, być może chce przez to, sprawdzić naszą miłość do innych ludzi, a przede wszystkim do Niego samego.
Sześć set siedemdziesiąt siedem osób może mieć te same cechy, ale każda z nich będzie indywidualna. Wszystko, co jest stworzone na podobieństwo i według obrazu, jest unikalne, niepowtarzalne. Stąd wynika cała dysproporcja, całe niespełnienie, cała tragedia osoby.
Prawdziwie prywatna jest tylko taka osoba, która widzi swą tożsamość w swoim własnym wnętrzu, a nie w oczach tłumu.
