Wartość jednostki w społeczeństwie

 Nie każdy kto śpi jest człowiekiem. Nie każdy kto się obudził jest człowiekiem. Człowiekiem jest tylko ten, kto ma świadomość, że jeszcze nie obudził się do końca.

 Nie jest ważne, co myślą o tobie inni ludzie. Ważne, co myślisz o sobie samym, najważniejsze jednak jest to, jak o tobie myśli Bóg.

 Pamiętaj, że to nie lata w życiu są ważne, ale życie w tych latach. Najważniejsze to nie to, czy przetrwaliśmy, ale jak przeżyliśmy każdy moment. Zawsze szukaj nowych doświadczeń, otwieraj nowe drzwi i spróbuj zrobić coś pozytywnego w miejscach, które były wcześniej puste.

 Wszystko, co możemy zrobić dla innych, a nie zrobimy, stanowi naszą niewykorzystaną część życia, stanowi nasze największe marnotrawstwo. Cokolwiek robimy dla siebie samych, zostajemy przy tym mniej lub bardziej sami. Tylko służąc innym, możemy być pełnią siebie samych.

 Nie są ważne twoje tytuły, wykształcenie, pieniądze. Ważne jest tylko to, kim jesteś jako człowiek, jak traktujesz innych, i jaki zostawiasz po sobie ślad. Pamiętać trzeba, że nie można obcować z naturą ludzką, ignorując jej potrzeby poza materialnymi.

 Ludzie nie są naprawdę tym, co mówią, ani tym, co robią, ale tym, co znoszą. Jestem pewien, że pod tym względem prawie każdy cierpił więcej, niż jest w stanie wyrazić.

 Kiedy naprawdę kochasz, kiedy naprawdę obchodzi Cię los drugiego człowieka, jesteś w stanie zrobić dla niego więcej niż zrobiłbyś dla siebie samego.

 Prawdziwa osobowość to posiadanie odpowiedzialności, zaufania i empatii wobec siebie i innych. To bycie prawdziwym dla siebie, nie udawanie i nie zamykanie się w swoim małym świecie.

 Świat bez człowieka byłby piękny, ale byłby światem. Człowiek tragicznie zamienia go w naturę. Czytelnik wie, o co chodzi.

 Nie jesteśmy jako ludzie ani aniołami, ani bóstwami: dobroć nasza jest człowiecza, a zatem ograniczoną i niewystarczającą, pozostaje zawsze poniżej wymogów. Zawodzi, nawiedza błędami, omyłkami, słabościami.