Wąska droga charakteru prowadzi nas do wielkoprzestrzennego świata duszy, miłości, szczęścia, godności i prawdy, które stanowią kwintesencję życia.
Nie mierzę osoby na podstawie tego, jak bardzo obsługuje mnie do mojej korzyści, ale sprawdzam, jak daleko może mnie przekroczyć dla dobra innych.
Może nas wydawać, że człowiek z natury jest łaskawy? Nie, łaskawy jest tylko człowiek kulturowy.
Nie chodzi o to, aby przetrwać, ale o to, aby żyć z pasją, z jakimś entuzjazmem, z przekonaniem, że to co robimy ma sens.
Życie nie jest problemem do rozwiązania, tylko rzeczywistością do doświadczenia. Zrozumienie innej osoby nie polega na logicznym zrozumieniu jej, ale na wcieleniu się w nią, wejściu w jej skórę.
Nikt nie ma prawa do określania naszego potencjału poza nami samymi. Możemy zrobić wszystko, co tylko zechcemy, jeśli na tyle mocno w to uwierzymy. Musimy mieć siłę i determinację, a dla tego potrzebujemy wiary. Tego nikt za nas zrobić nie może.
Nie martw się o ludzi w swoim przeszły. Powód, dla którego nie ma ich w twojej przasłości, jest taki, że nie pasują do twojego przyszłość.
Człowiek jest wcale nie człowiekiem, dopóki nie zdołał zakwestionować w sobie człowieka. Dać człowiekowi pełną jego miarę, to znaczy pojąć go jako problem, którego rozwiązanie oznacza zarazem przekreślenie tego, co od niego oczekujemy.
Dobrze zrozumieć jedną osobę jest trudniej, niż znaleźć odpowiednie słowa własnych przeżyć. A przecież rozmowa z jednym człowiekiem pozwala nam zrozumieć całe społeczeństwo.
Nigdy nie możemy przewidzieć, które z naszych czynów przyniesie rezultaty, które przetrwa po nas, które pójdzie na dno z życiową bylejakością, która samotnością.
