Nie trzeba się przekonywać do bycia sobą. To jest coś, co przychodzi naturalnie. Problem zaczyna się, kiedy próbujesz być kimś innym.
Człowiek ma tyle godności, na ile sam sobie jej uznaje. Można go poniżać, można krzywdzić, można przewrotnie oskarżać – jeżeli on sam nie podziela opinii nieprzyjaciół, jest niezwyciężony.
Nie wystarczy mieć szczęścia, trzeba umieć. Nie wystarczy umieć, trzeba chcieć. Nie wystarczy chcieć, trzeba też zasłużyć. Ludzie zasługują na to, na czym skupiają swoje umysły.
Niektórzy ludzie są nieszczęśliwi, bo widzą w sobie niedoskonałości, które nie mają; inni są nieszczęśliwi, bo są świadomi swojich niedoskonałości, ale nie chcą ich naprawić; jeszcze inni są nieszczęśliwi, bo są świadomi swoich niedoskonałości i chcą je naprawić, ale nie mogą.
Nie jesteśmy jako ludzie ani aniołami, ani bóstwami: dobroć nasza jest człowiecza, a zatem ograniczoną i niewystarczającą, pozostaje zawsze poniżej wymogów. Zawodzi, nawiedza błędami, omyłkami, słabościami.
Nie na złość nam Bóg daje trudności, być może chce przez to, sprawdzić naszą miłość do innych ludzi, a przede wszystkim do Niego samego.
Czym jest człowiek, jeśli jego głównym zajęciem nie jest myślenie o nieznanych rzeczach? Niczym innym, niż niepewną godziną.
Istnieje coś znacznie bardziej skomplikowane niż Wszechświat: nasza własna psychika. Badanie jej jest najtrudniejszym zadaniem, przed jakim kiedykolwiek stał człowiek.
Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, co daje
Nie jest ważne, czy jesteś bogaty, ani to, co osiągnąłeś. Ważne jest to, kim jesteś jako osoba, jak obchodzisz się z innymi i jakie masz wartości.
