Ludzie nie są z natury ani dobrzy, ani źli. To, jakimi się stają, w dużej mierze zależy od okoliczności, w jakich przyszło im żyć.
Czasami mierząc wielkość człowieka, łatwo skupić się na jego sukcesach, ale prawdziwi giganci są tacy, którzy pozostają doskonali, niezależnie od tego, jak wiele powrotów ich spotkało.
Często myślimy o życiu jak o walce, ale to nie jest prawda. Życie, to grę, gdzie każda osoba pełni rolę, której nie może znać do końca. Wszystko co możemy zrobić, to grać najlepiej jak potrafimy.
Będąc człowiekiem, musisz zrozumieć naturę innego człowieka. Będąc człowiekiem, musisz zrozumieć, że nie można oceniać osoby przez pryzmat jednego czynu, jednej decyzji, czy jednego momentu. Będąc człowiekiem, musisz zrozumieć, że każda osoba ma swoje słabe i silne strony, swoje wątpliwości i pewności.
Najważniejszy jest charakter, bo to on kształtuje nasze postrzeganie świata i decyduje o naszych czynach. Talent, inteligencja, uroda, zasoby, wszystko jest drugorzędne.
Najważniejsze jest być szczęśliwym, a nie bogatym. Bogacze nie są zawsze szczęśliwi, ale szczęśliwi ludzie zawsze są bogaci, bo bogactwo nie polega na ilości pieniędzy, ale na ilości radości w sercu.
Najważniejszym zadaniem człowieka jest zrozumieć istotę prawdziwego piękna. To, co jest piękne, nie jest związane z naszym ciałem, naszym wymiarem fizycznym, ale z naszym duchem, z naszą duszą.
Szczęście to moment między zbyt mało, a zbyt dużo. Zbyt mało i zbyt dużo rujnuje człowieka – nie tylko łamiąc go moralnie, lecz obracając wręcz w ruinę jego zdrowie. Szczęście – to jest akurat.
Nie jest ważne, jak wolno idziesz, póki nie zatrzymujesz się.
Człowiek najbardziej boi się siebie, swych emocji, uczuć, bo wie, że są prawdziwe, że to, co najsilniejsze, pochodzi z jego wnętrza. Dlatego stwarza iluzje, żeby umknąć od prawdy o sobie.
