Nie należy się zbytnio bać życia. Przecież żaden z nas nie wyjdzie z niego żywy.
Wielką sztuką jest umieć zrozumieć, co ktoś próbuje nam powiedzieć. Czy to przez słowa, czy przez milczenie. W drugim przypadku jest to trudniejsze, ale tym bardziej satysfakcjonujące.
Nikt nie obiecywał, że będzie łatwo. Ci, którzy mają stworzyć coś pięknego, muszą używać noży, młotów, pilników, zapuszczają dłonie w skwierczący płomień. Są rany, blizny, poparzenia. Ale potem jest coś, co trwa, daje piękno i radość.
Nie pozwól, aby hałas opinii innych zagłuszył twój własny wewnętrzny głos. I najważniejsze, miej odwagę podążać za swoim własnym sercem i intuicją. One jakoś już wiedzą kim naprawdę chcesz stać się. Wszystko inne jest drugorzędne.
Żadna jednostka nie istnieje sama dla siebie, bez społeczności. Nie jesteśmy w stanie żyć samodzielnie. Świadomość, która wywyższa jednostkę ponad społeczność, stanowi pomieszanie z perspektywą.
Sześć set siedemdziesiąt siedem osób może mieć te same cechy, ale każda z nich będzie indywidualna. Wszystko, co jest stworzone na podobieństwo i według obrazu, jest unikalne, niepowtarzalne. Stąd wynika cała dysproporcja, całe niespełnienie, cała tragedia osoby.
Powinieneś być zawsze takim, jakim chciałbyś być, a nie takim jakim chcą cię widzieć inni.
Na tym świecie jest dużo więcej dobrych ludzi niż złych. Niestety, dobry człowiek, by wystąpić do przodu, musi być lepszy od innych, a zły będzie widoczny, choćby nie był gorszy.
Nie chodzi o to, kim jesteś, ale o to, co z siebie robisz. Najważniejsze, abyś sam wiedział, jak naprawdę wypadasz w oczach innych.
Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi.
