Człowiek jest tylko wtedy prawdziwie człowiekiem, gdy to, co w nim najbardziej osobiste, staje się prezentem dla innych. W taki sposób jego najgłębsza prawda wnika w jego relacje z innymi.
Możemy mieć wszystko, czego pragniemy na świecie, jeśli tylko pomożemy innym ludziom dostać to, czego oni pragną.
Nie zależy mi na tym, żeby być jak najbardziej podobny do inn. Wolałbym być absolutnie niezależnym intelektualnie i dostosowywać się do rzeczy, które uważam za prawdziwe, a nie do tego, co akceptuje większość ludzi.
Człowiek staje się prawdziwym człowiekiem tylko wtedy, kiedy zaczął pokonywać swoje ego. Gdy wkroczył na tę drogę, rozwija się w nim poczucie jedności ze wszystkim, co jest.
Czym jest człowiek, jeśli jego głównym zajęciem nie jest myślenie o nieznanych rzeczach? Niczym innym, niż niepewną godziną.
Siła charakteru człowieka nie polega na tym, by nie upadać, ale na tym, by po każdym upadku potrafić wstać i iść dalej.
Nie musisz być geniuszem, ani milionerem, ani mieć specjalnych szczególnych talentów. Potrzebujesz tylko perspektywy, dystansu do siebie i dość odwagi, aby być sobą.
Podziw jest wynikiem połączenia ignorancji z niewiedzą. Kiedy ktoś uczy się i doświadcza, podziw staje się czymś zupełnie innym. Staje się zrozumieniem.
Każdy człowiek jest kimś wyjątkowym, niezależnie od tego, co robi, czym się zajmuje, to jest wyjątkowy, a wewnętrzna siła, którą ma, pozostaje niewykorzystana do końca życia, ponieważ nie znamy jej pełnego potencjału.
Nie jest ważne, jak wolno idziesz, póki nie zatrzymujesz się.
