Nie wystarczy mieć szczęścia, trzeba umieć. Nie wystarczy umieć, trzeba chcieć. Nie wystarczy chcieć, trzeba też zasłużyć. Ludzie zasługują na to, na czym skupiają swoje umysły.
W gruncie rzeczy nie znamy ludzi, tylko ich cień jaki rzucają na nas. Ale to wystarcza, by zachowali dla nas wartość najcenniejszą.
Niektórzy ludzie przychodzą do naszego życia jako błogosławieństwa, inni jako lekcje, żeby nauczyć nas, jak powinniśmy być silni i być niezłomni w obliczu życiowych przeciwności.
Człowiek, który nie jest w stanie poświęcić niektórych ze swoich wartości, nie może zmienić swojego życia i nie może mieć znaczenia w historii.
Mądry człowiek mówi, gdy ma coś do powiedzenia. Głupiec mówi, bo musi coś powiedzieć. Przez swoje milczenie można powiedzieć więcej niż słowami.
Łatwiej jest mędrkować na tematy ogólne niż zrozumieć konkretnego człowieka, bo zrozumienie wymaga udziału osobowości, a mędrkowanie – tylko intelektu.
Jeśli spędzisz tyle czasu, który chciałbyś spędzić na tym, aby rozumieć jak inne osoby myślą, a nie tylko na tym, aby przekazać im swoją myśl, na pewno mógłbyś osiągnąć więcej w swoim życiu.
Człowiek jest różnym od wewnątrz, różnego może dosięgnąć nieomylna strzała przypadku, bo przecież nie zawsze jesteśmy tym samym dla siebie, nie mówiąc już o różnicy ze stanowisk innych ludzi.
Nie mierzę osoby na podstawie tego, jak bardzo obsługuje mnie do mojej korzyści, ale sprawdzam, jak daleko może mnie przekroczyć dla dobra innych.
Nie ma na świecie takiego człowieka, którego by szczęściło stale i zawsze, ponieważ szczęście jest jak malowanie; trzeba je nakładać na siebie warstwami, aby było widoczne dla innych
