Znałem kiedyś kogoś, kto twierdził, że znamy tylko tyle osób, na ile nas stać. I myślę, że miał rację. Znamy tylko tyle osób, na ile nas stać na porażki.
Nie musisz być lepszy od innych, musisz być tylko lepszy, niż byłeś wcześniej. To jest prawdziwa rywalizacja. A kiedy zrozumiesz to, poczujesz prawdziwe szczęście.
Nie martw się o ludzi w swoim przeszły. Powód, dla którego nie ma ich w twojej przasłości, jest taki, że nie pasują do twojego przyszłość.
Prawdziwa osobowość jest wynikiem głębokiego samopoznania, silnej woli, odwagi, wiary w siebie i odrobinę kreatywności. Charakter natomiast, wynika z naszych myśli, uczuć, słów i czynów podjętych zownętrznej presji, to on decyduje o naszej prawdziwej wartości.
Tylko nieliczni potrafiązrozumieć, jak wiele można osiągnąć głębokim zrozumieniem siebie. Płynie stąd wewnętrzna siła i poczucie spokoju, które niezależne są od zewnętrznych okoliczności.
Nie trzeba się przekonywać do bycia sobą. To jest coś, co przychodzi naturalnie. Problem zaczyna się, kiedy próbujesz być kimś innym.
Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, co dzieli z innymi.
Człowiek jest tylko wtedy prawdziwie człowiekiem, gdy to, co w nim najbardziej osobiste, staje się prezentem dla innych. W taki sposób jego najgłębsza prawda wnika w jego relacje z innymi.
Niektórzy ludzie marzą o sukcesie, podczas gdy inni wstają każdego ranka i czynią go rzeczywistością.
Kiedy myślę o moim życiu, wydaje mi się, że jest to niekończący się sen. Niektóre chwile są jasne jak błyskawica, inne zanikają jak rozmazane obrazy. Ale każda chwila, każda sekunda, jest cenna... bo co to jest życie, jeśli nie chwila po chwili, sekunda po sekundzie? Każda chwila jest skarbem, który warto zachować.
