Nie ma człowieka idealnego, są tylko człowieki prawdziwi, których wartości, zachowanie i charakter są spójne z tym, co głoszą. To jest prawda o człowieku.
Nie można się bać, że ktoś Cię nie zrozumie. Ważne, że jesteś prawdziwy wobec siebie. To właściwe, żeby zachować własny styl, nawet jeśli inni Cię nie zrozumieją.
Nie ma dzieci - są ludzie. Dzieciństwo jest tylko wiekiem, etapem, krokiem rozwoju człowieka. Francuz-grec-pies-łyżka-róża-małe-dziecko - każde słowo jest kategorią, a nie definicję. Dziecko nie jest niedokończonym człowiekiem,słońcem niepełnowartościowym!
Charakter człowieka nie jest monolitem, który jest raz na zawsze ukształtowany i utwardzony. Wręcz przeciwnie, jest on jak rzeka; płynie, zmienia się, przeskakuje ze strumienia na strumień, rośnie i maleje.
Nie sądzę, aby jakakolwiek ogólna koncepcja świata, naukowa czy filozoficzna, była rozsądna, jeżeli nie ogarniała w jej ramach problemu osoby. Nie sądzę, aby jakiekolwiek teorie o człowieku, indywidualnym czy społecznym, były rozsądne, jeżeli nie przewidywały problemu osoby.
Możemy mieć wszystko, czego pragniemy na świecie, jeśli tylko pomożemy innym ludziom dostać to, czego oni pragną.
Nie patrz na ludzi przez pryzmat ich słów, ich zachowania, ich reakcji. Patrz na nich przez pryzmat tego, jakimi mogliby być, gdyby ich nie ograniczały nawyki, strach i schematy. Każdy człowiek jest nieskończonym polem możliwości.
Człowiek jest tylko wtedy prawdziwie człowiekiem, gdy to, co w nim najbardziej osobiste, staje się prezentem dla innych. W taki sposób jego najgłębsza prawda wnika w jego relacje z innymi.
Trzeba bardzo dużo wiedzieć, by zrozumieć, jak niewiele się wie. Zbierać skarby wiedzy nie jest trudno. Potężniejszy od nich jest umysł, który może bez nich zrozumieć świat.
Człowiek cennym jest, ile sam sobie wart. Owszem, zasady - kształtują, lecz najważniejsze jest, co w nas drzemie głęboko i co sami z siebie potrafimy wydobyć.
