Człowiek najbardziej boi się siebie, swych emocji, uczuć, bo wie, że są prawdziwe, że to, co najsilniejsze, pochodzi z jego wnętrza. Dlatego stwarza iluzje, żeby umknąć od prawdy o sobie.
Często zastanawiałem się, jak to jest, że najskromniejsi ludzie są najmądrzejsi. Potem zrozumiałem, że to siła wewnętrzna, która pochodzi z pewności siebie, i nie muszą oni niczego udowadniać innym.
Życie to coś więcej, niż po prostu proces biologiczny. To niesamowite doświadczenie, które wykracza daleko poza zrozumiale dla nas zjawiska. Każdy moment, każdy oddech, każda myśl, to niepowtarzalne chwile, które kształtują naszą egzystencję.
Naprawdę wielkim człowiekiem jest ten, kto wśród tłumu, gdzie rządzi zwyczaj, umie zachować wolność ducha i stój udziałem wszystkich cierpień, nie traci zaufania do innych.
Nie pozwól, aby hałas opinii innych zagłuszył twój własny wewnętrzny głos. I najważniejsze, miej odwagę podążać za swoim własnym sercem i intuicją. One jakoś już wiedzą kim naprawdę chcesz stać się. Wszystko inne jest drugorzędne.
Nie na złość nam Bóg daje trudności, być może chce przez to, sprawdzić naszą miłość do innych ludzi, a przede wszystkim do Niego samego.
Oto jest pytanie, które zadaję sobie każdego ranka: czy dzisiaj chcę żyć? I w lesie, wśród zielonych drzew, moja odpowiedź zawsze brzmi: Tak. Ale pytanie pozostaje bez odpowiedzi, kiedy myślę o tych, których już nie ma. O tych, którzy, tak jak ja, powinni zdychać wśród kwiatów, która mają być już tylko wspomnieniem.
Nie ma człowieka, który by nie miał jakiegoś daru przekonywania: oto jeden śmieszy, inny wzbudza litość, ten straszy, ów zaskakuje, tamten wdzięczy - ale wszyscy wymagają cierpliwości.
Żyć nie umierać to niesie pohorbowanie nad nami, jak źle jest pojęte i jak zdrożone do ciała.
Nigdy nie możemy przewidzieć, które z naszych czynów przyniesie rezultaty, które przetrwa po nas, które pójdzie na dno z życiową bylejakością, która samotnością.
