Człowiek jest istotą ułomną, która nigdy do końca się nie ułomni, i to jest źródłem jego piękna.
Człowiek jest tylko wtedy prawdziwie człowiekiem, gdy to, co w nim najbardziej osobiste, staje się prezentem dla innych. W taki sposób jego najgłębsza prawda wnika w jego relacje z innymi.
Człowiek zawsze przywyka do tego, co go spotyka. Nie ma dla nas takich nieszczęść, do których byśmy nie mogli się przyzwyczaić.
Nie liczą się ludzie, którzy są z nami tylko w dobrych chwilach, ale ci którzy są z nami, gdy jest nam naprawdę źle. To prawdziwi przyjaciele. To najcenniejsze osoby w naszym życiu.
Nie jesteśmy na tej ziemi, aby poddać się światu, ale przeciwnie, aby go dostosować do nas. Indywidualność jest święta. Boskość życia tkwi w naszych własnych sercach.
Łatwo jest wstydzić się zastanawiać nad sobą, wydaje się, że powinniśmy to robić tylko w samotności. Ale jest coś mocnego w rozmawianiu z innymi ludźmi: rozmawianie pomoże nam dostrzec, co naprawdę czujemy, pomoże nam zobaczyć, jak myślimy.
Najpiękniejszym istotom brakuje czasami zupełnie sensu urody. Wprost przeciwnie - to, co brzydkie, jest bezbłędnie przemianowane w rzeczywistość duchową.
Sztuka to nie rzemiosło. Ten, kto z talentu swojego uczynił rzemiosło, ten sam ma tylko talent, ale nie jest to artysta. Sztuka wymaga charakteru.
Człowiek, który nie umie spędzać czasu w samotności, jest zawsze zależny od innych... Tworzy okoliczności które zawsze go do tego zmuszają... To jest natura, czy ja się z tym zgadzam czy nie. Człowiek jest istotą społeczną.
Żadne tłumaczenie nie jest w stanie oddać piękna prawdziwej osoby. Jest jak niepowtarzalna nuta w symfonii życia. Każda osoba jest niezastąpiona.
