Wielkie dusze zawsze spotykają się z ostrym sprzeciwem ze strony przeciętnych umysłów.
Nie liczy się to, co mamy, ale kim jesteśmy. Życie to nie jest tylko ciąg zdarzeń, lecz także kwestia tego, jak na nie reagujemy. Posiadanie wielkiego charakteru oznacza posiadanie solidnego szkieletu, a nie tylko gustowne meble.
Dopóki żyjemy, zawsze możemy powiedzieć, co jest najważniejsze dla nas. To jest to, co zawsze jasno widzimy, to jest to, co nam najbardziej na sercu. Trzeba tylko umieć tego posłuchać.
Nie oceniaj człowieka po tym, jak traktuje swoich równych, ale po tym, jak traktuje swoje niziny.
Prawdziwa wartość człowieka nie tkwi w tym, co posiada, ale w tym, kim jest. Często zapominamy, że to jak traktujemy innych, nasze wartości i przekonania, kształtują nas bardziej niż jakiekolwiek materialne bogactwo.
Łatwiej jest mędrkować na tematy ogólne niż zrozumieć konkretnego człowieka, bo zrozumienie wymaga udziału osobowości, a mędrkowanie – tylko intelektu.
Człowiek jest istotą ułomną, która nigdy do końca się nie ułomni, i to jest źródłem jego piękna.
Człowiek, który zna samego siebie, jest prawdziwie oświecony. Ten, kto zna innych, jest mądry. Ten, kto zna siebie, jest przebudzony.
Naszą wielką pomyłką jest traktowanie naszych tożsamości jak coś stałego, jak rzeczywistość, której nie możemy zmieniać. Tożsamość nie jest rzeczą. Tożsamość jest procesem, nieustającym procesem tworzenia siebie.
Nie od dziś wiadomo, że człowiek staje się tym, na co patrzy, em nad czym się zastanawia, czym żyje. Również zachowuje się zgodnie z tym, jak rozumie siebie, jak rozumie swoje powołanie, swoją misję w historii, swoje miejsce wśród innych ludzi.
