Człowiek jest jedynym stworzeniem, które odmawia bycia tym, czym jest. Inne stworzenia są zadowolone z tego, czym są, tylko człowiek jest niezadowolony i sięga po nieznane.
Najważniejszy jest charakter, bo to on kształtuje nasze postrzeganie świata i decyduje o naszych czynach. Talent, inteligencja, uroda, zasoby, wszystko jest drugorzędne.
Kiedy mówią, że czas leczy rany, to kłamią. Przyzwyczajenie do bólu to nie to samo co jego zniknięcie.
Mamy dwoje oczu: jedno oddali zbyt wiele, a drugie zbyt bliskie, aby mieć jasność widzenia, i dojmują nas, zanim jeszcze zdołamy spostrzec przelotne cienie.
Niektórzy ludzie przychodzą do naszego życia tylko po to, aby nauczyć nas, jak żyć bez nich. A niektórzy zostają, dając nam powód, by nauczyć się, jak żyć dla nich.
Jeśli spędzisz tyle czasu, który chciałbyś spędzić na tym, aby rozumieć jak inne osoby myślą, a nie tylko na tym, aby przekazać im swoją myśl, na pewno mógłbyś osiągnąć więcej w swoim życiu.
Wielka sztuka nie tkwi w byciu w stanie, ale w umiejętności wyboru. W przyjmowaniu nie tego, co się ma, ale tego, czego się pragnie.
Czym jest człowiek, jeśli jego głównym zajęciem nie jest myślenie o nieznanych rzeczach? Niczym innym, niż niepewną godziną.
Nie jesteś odpowiedzialny za to, co otrzymałeś, ale jesteś za to odpowiedzialny, co z tym zrobisz. Stań się twórcą swojej własnej historii, a nie ofiarą czyjejś innej opowieści.
Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, co dzieli z innymi.
