Tańczące ręce na biurku

 Praca jest zaszczytem, nie karą. To sposób na spełnienie i osiągnięcie. To znalezienie naszej wartości, godności, naszej istoty w świecie. To korzyść dla nas samych i dla wszystkich. To błogosławieństwo Boże, a nie próba człowieka.

 Praca to coś więcej niż sposób zarobienia na życie. To sposób, na które patrzymy na siebie i na uniwersum.

 Praca jest największą sztuką, a kto jest sztuką najbardziej miłujący, ten najchętniej nieustannie pracuje.

 Praca nie jest czymś, co musisz robić kiedy nie jesteś wystarczająco bogaty, by cieszyć się życiem. Praca jest tym, co czyni życie interesującym, a także daje ci poczucie celu i samoocenę.

 Nie o to chodzi, aby pracować jak najwięcej. Chodzi o to, żeby produkować jak najwięcej. W naszym społeczeństwie coraz częściej zapominamy o tej różnicy. A to jest różnica fundamentalna.

 Praca to miłość uczyniona widoczną. A jeśli nie możesz pracować z miłością, lecz tylko z niechęcią, lepiej byłoby, gdybyś opuścił swoją pracę i usiadł u bram świątyni i prosił o jałmużnę od tych, którzy pracują z radością.

 Wybierz pracę, którą pokochasz, a nie będziesz musiał pracować ani jeden dzień w życiu.

 Wybierz pracę, którą kochasz, a nie będziesz musiał pracować ani jeden dzień w swoim życiu.

 Pamiętaj, że twoje zadanie polega na dobrze wypełnieniu nakreślonych granic ludzkiego życia. Kto tak robi, nie odczuwa smutku, nie cierpi ani nie tęskni. I przede wszystkim nie potrzebuje nic więcej.

 Praca bez refleksji, krytyki, bez wiedzy i miłości staje się niewolą. Szczęściem jest pracować na rzecz ludzi, których kocha się najbardziej.