Praca nie jest czymś, co powinno cię niszczyć. Przyjęcie tego przekonania pozwala na przyjmowanie przerw bez poczucia winy, na oddzielenie siebie od tożsamości związanej z pracą, na poczucie, że wartość jako osoby nie zależy od produktywności.
Praca, która cieszy, to zasługa szczęścia. Ale praca, która daje satysfakcję, to zasługa umiejętności.
Praca stanowi o duchu człowieka. Przez harówkę człowiek dowiaduje się, co znaczy być człowiekiem. Przecież tylko poprzez pracę, poprzez rozwijanie naszych talentów i umiejętności, stajemy się w pełni sobą.
Nie powinniśmy zapominać, że prawdziwe uczucie szczęścia pochodzić może jedynie z miłości do naszej pracy. Jeżeli nie poświęcimy jej serca, nigdy nie będziemy szczęśliwi.
Praca jest rzeczą niezwykle konieczną, nie ma bowiem możliwości, by jakiekolwiek społeczeństwo mogło trwać bez niej, a jej brak jest zawsze znakiem upadku i degeneracji
Praca, którą wykonujemy, jest rzutem naszej osobowości. Dajemy z siebie wszystko, albo z zupełnym obojętnością. Tylko pasja, zaangażowanie i ciągłe dążenie do celu mogą prowadzić do prawdziwego sukcesu.
Praca uszlachetnia, męczy, ale daje chleb. Bez pracy nie ma kołaczy. Praca osądza, jakie kto ma serce.
Praca daje człowiekowi nie tylko możliwość utrzymania, ale też poczucie wartości, sensu życia. Bez pracy człowiek traci swoją godność, staje się zależny, bezradny.
Praca bez umiłowania, bez oddania jest pustą męką, a sposobność zaznania satysfakcji, przyjemności, zaszczytu jest niepowtarzalna. Praca to współdziałanie z naturą, człowiek poprzez nią tworzy i rozwija świat.
Praca jest najważniejszą sprawą w życiu: odmienia los, kształtuje charakter, połyka czas, a przy tym daje poczucie wartości.
