Praca jest jak miłość, miłość do człowieka. Kochajcie swoje zawody. Cieszcie się, że macie ręce do pracy. Bądźcie jej godni. Pracujcie umiłowanie dla siebie
Praca nie jest czymś, co musisz robić, kiedy nie możesz być na rybach. To wielki dar, wielka nagroda. To twoja szansa. Więc na miłość boską, przestań marudzić i mówić, że nie sprawia ci przyjemności. To najlepsza zabawa, jaką kiedykolwiek dostaniesz, póki jeszcze będziesz mógł chodzić na dwie nogi.
Praca jest najwyższą formą egzystencji. Najbardziej docenisz swoje życie, kiedy włożysz w nie pełne zaangażowanie, upór i pasję.
Praca jest jednym z najważniejszych źródeł szczęścia w naszym życiu. Dzięki niej nie tylko zarabiamy na życie, ale również zdobywamy nowe umiejętności, rozwijamy się i nawiązujemy pozytywne relacje z innymi ludźmi.
Praca, której się oddajemy, musi być pasją, a nie przymusem. Tylko wtedy, gdy działamy z miłością, z głębokim przekonaniem i zaangażowaniem, osiągamy prawdziwy sukces.
Nie ma człowieka, któryby nie miał jakiegoś zadania. A jeżeli nie wie, jakie jest jego zadanie, niech szuka dalej, bo jeszcze nie wstał do swojego życia.
Wybierz pracę, którą kochasz, a nie będziesz musiał pracować ani jeden dzień w swoim życiu.
Przyjdź do świata, korzystaj z tego co w nim najlepsze. Daj wszystko od siebie, uczynki, myśli, ciche dni, inspirację, zrozumienie człowieka. Nie ociągaj się, nie tylko popychaj masy, ale i kształtuj je. Nie bądź maszyną, bądź człowiekiem. Nie bądź niezniszczalny, bądź niezastąpiony. Praca jest najważniejsza. To ona sprawia, że żyjemy, zamiast istnieć. To praca tworzy istotę człowieka. Kto nie pracuje, ten traci sens życia.
Praca bez miłości wykańcza człowieka bardzo szybko. Trzeba potrafić poświęcić siebie, trzeba potrafić oddać siebie w ręce miłości. To jest najważniejsze.
Praca to najokrutniejszy z niewolników, Le Bourse. Ludzie oddają jej swoje życie, zdrowie, talenty, czas, który mogliby poświęcić na naukę, czytanie, malowanie, pisanie. Na miłość, przyjaźń, relaksyjne spacery, na rozmowy. Oddają jej cenne i piękne chwile, które potem, na starość, mieli by komu opowiedzieć. I to wszystko po to, żeby zarobić na chleb. Bo pracując - przestajesz głodować. Ale zaczynasz umierać.
