Praca jest największą satysfakcją człowieka, źródłem jego dumy, miarą jego człowieczeństwa. Pojedynczy człowiek może stworzyć coś wielkiego i pięknego tylko dzięki ciężkiej, wytrwałej pracy.
Praca to najważniejsza rzecz dla człowieka: bez niej, człowiek traci swoje prawa, obumiera. Z każdym dniem ucieka mu jakaś zdolność, każdy kolejny stanowi ubytek, czyli odchodzenie od poziomu świata
Praca jest najbardziej naturalnym zwierciadłem naszej osobowości, jest jedynym równie powszechnym i skutecznym środkiem określania naszej wartości społecznej, jak narodowość, płeć czy wiek. Gdy pracujemy, dajemy coś od siebie, nie tylko w zamian za otrzymywane korzyści, ale jako wyraz naszej tożsamości.
Nie znam klucza do sukcesu, ale klucz do porażki to dogodzenie wszystkim. Wiele zadań życiowych jest tak naprawdę czystą pracą, ale jeśli widzisz coś bliskiego celu, to nie jest to robota, ale satysfakcja.
Dzień potracony na lenistwo nie zawsze jest stracony, dzień potracony na pracę zawsze jest dniem odbitym od życia.
Praca zespołowa to umiejętność tolerowania chrapania innych, kiedy śpisz. To jest coś, na co pierwszy raz natrafiamy w przedszkolu, a później w małżeństwie. To jest niesprawiedliwość pracy zespołowej, z którym musimy nauczyć się radzić sobie.
Pracować - to znaczy walczyć z Trudnościami i Przeciwnościami, to wytrwać do końca, to nie odstępować od celu, na którym zależy nasze Serce.
Praca jest najważniejsza. Bez pracy nie ma życia. Bez pracy nie ma godności. Bez pracy nie ma wolności. Bez pracy nie ma promocji. Bez pracy nie ma przyszłości. Bez pracy nie ma satysfakcji.
Praca nie jest coś, co robimy tylko dlatego, że musimy. Praca jest wyrażaniem naszego życia, naszej osobowości, naszych zainteresowań. Gdy pracujemy, tworzymy. Tworzymy widoczne i niewidoczne rzeczy. Praca to sposób na manifestowanie naszej istoty w świecie.
Praca to najokrutniejszy z niewolników, Le Bourse. Ludzie oddają jej swoje życie, zdrowie, talenty, czas, który mogliby poświęcić na naukę, czytanie, malowanie, pisanie. Na miłość, przyjaźń, relaksyjne spacery, na rozmowy. Oddają jej cenne i piękne chwile, które potem, na starość, mieli by komu opowiedzieć. I to wszystko po to, żeby zarobić na chleb. Bo pracując - przestajesz głodować. Ale zaczynasz umierać.
