Praca to miłość uczyniona widoczną. A jeśli nie możesz pracować z miłością, lecz tylko z niechęcią, lepiej byłoby, gdybyś opuścił swoją pracę i usiadł u bram świątyni i prosił o jałmużnę od tych, którzy pracują z radością.
Praca stanowi o duchu człowieka. Przez harówkę człowiek dowiaduje się, co znaczy być człowiekiem. Przecież tylko poprzez pracę, poprzez rozwijanie naszych talentów i umiejętności, stajemy się w pełni sobą.
Praca nie jest czymś, co powinno cię niszczyć. Przyjęcie tego przekonania pozwala na przyjmowanie przerw bez poczucia winy, na oddzielenie siebie od tożsamości związanej z pracą, na poczucie, że wartość jako osoby nie zależy od produktywności.
Nie chodzi o to, żeby pracować więcej, ale żeby więcej z siebie dawać. Czasem praca nie jest tym, co robię, ale tym, kim jestem.
Pracuj najszybciej jak możesz. Praca jest synergią siły i sprytu. Spryt to zdolność do myślenia, ale myślenie to tylko połowa roboty. Drugą połową jest siła, a siła przychodzi z szybkością.
Praca, której się oddajemy, musi być pasją, a nie przymusem. Tylko wtedy, gdy działamy z miłością, z głębokim przekonaniem i zaangażowaniem, osiągamy prawdziwy sukces.
Praca to coś więcej niż tylko sposób zarabiania na życie. To szansa na wyrażenie siebie, na pokazanie swoich umiejętności, na bycie częścią czegoś większego. Bez pracy człowiek czuje się bezwartościowy, bez sensu. Praca daje nam cel, daje nam poczucie godności i własnej wartości.
Praca jest dla człowieka tak naturalna i niezbędna, że kiedy jej nie ma, nie jest w stanie dofunkcjonować prawidłowo. Daje mu satysfakcję, pozwala realizować cele i daje poczucie, że jego życie ma sens.
Praca nie jest czymś przeciwnym harmonii życia. Pracować - to żyć, to nie tylko zdobywać środki do życia, ale i samo życie.
Praca to największa nagroda. Nie czuję, że pracuję. Jestem tylko zaprzężony do tego, co kocham. Jeśli kochasz to, co robisz, nie jest to nawet praca.
