Praca zespołowa to umiejętność tolerowania chrapania innych, kiedy śpisz. To jest coś, na co pierwszy raz natrafiamy w przedszkolu, a później w małżeństwie. To jest niesprawiedliwość pracy zespołowej, z którym musimy nauczyć się radzić sobie.
Pracuj zawsze, jakby na to patrzył Twój najgorszy wróg. Pracuj jakby od tego zależało Twoje życie, bo przecież od tego zależy sens Twojego życia. Nie ma pracy zbyt małej, nie ma pracy zbyt dużej. Praca to wyzwanie i nagroda
Praca jest najważniejszą sprawą w życiu: odmienia los, kształtuje charakter, połyka czas, a przy tym daje poczucie wartości.
Praca stanowi o duchu człowieka. Przez harówkę człowiek dowiaduje się, co znaczy być człowiekiem. Przecież tylko poprzez pracę, poprzez rozwijanie naszych talentów i umiejętności, stajemy się w pełni sobą.
Nie o to chodzi, aby pracować jak najwięcej. Chodzi o to, żeby produkować jak najwięcej. W naszym społeczeństwie coraz częściej zapominamy o tej różnicy. A to jest różnica fundamentalna.
Praca nie jest czymś co się musi robić, kiedy nie chce się robić nic innego. To obowiązek. I trzeba go umieć wypełnić, niezależnie od towarzyszących nam okoliczności.
Musisz pracować z sercem, jeśli zamierzasz jakiekolwiek płony czerpać z pracy. Robienie czegoś połowicznie, z marszu, to strata czasu, a pomijając efekty fizyczne jakie wywołuje taka postawa, przede wszystkim mówię tutaj o straconych chwilach, które nigdy nie wrócą.
Satysfakcję z pracy dają dwa czynniki. Pierwszy to możliwość zobaczenia efektów naszej pracy. Drugi to poczucie, że nasze działanie ma sens.
Praca nad czymś, co przynosi nam radość i pasję, nie jest pracą w tradycyjnym sensie. To część nas, czegoś, co robimy z miłością i pełnym zaangażowaniem.
Praca nie jest coś, co robimy tylko dlatego, że musimy. Praca jest wyrażaniem naszego życia, naszej osobowości, naszych zainteresowań. Gdy pracujemy, tworzymy. Tworzymy widoczne i niewidoczne rzeczy. Praca to sposób na manifestowanie naszej istoty w świecie.
