Praca jest w zasadzie sprzeciwem wobec zasypiania w życiu. Praca to jest coś, co mi nie pozwala zostawić życia innym, co nie pozwala mi uciec od odpowiedzialności, od siebie.
Praca to coś, co wypełnia dużą część twojego życia, a jedyny sposób, aby być naprawdę zadowolonym, to robić to, co uważasz za wspaniałą pracę. A jedyny sposób, aby robić wspaniałą pracę, to kochać to, co robisz.
Praca może być albo początek naszych cierpień, albo początek naszej radości. To od nas zależy, jaki obraz pracy malujemy w naszym umyśle.
Wybierz pracę, którą kochasz, a nie będziesz musiał pracować ani jeden dzień w swoim życiu.
Znajdź coś, co kochasz robić, i nigdy więcej nie będziesz musiał pracować.”
Pracuj ciężko, ale nie zapomnij o swojej pasji. Trudno jest osiągnąć sukces, gdy robisz coś, co nienawidzisz. Umiłuj swoją pracę, a przestanie być dla ciebie pracą.
Praca zespołowa to umiejętność tolerowania chrapania innych, kiedy śpisz. To jest coś, na co pierwszy raz natrafiamy w przedszkolu, a później w małżeństwie. To jest niesprawiedliwość pracy zespołowej, z którym musimy nauczyć się radzić sobie.
Praca nie jest czymś, co powinno cię niszczyć. Przyjęcie tego przekonania pozwala na przyjmowanie przerw bez poczucia winy, na oddzielenie siebie od tożsamości związanej z pracą, na poczucie, że wartość jako osoby nie zależy od produktywności.
Praca nie jest czymś co się musi robić, kiedy nie chce się robić nic innego. To obowiązek. I trzeba go umieć wypełnić, niezależnie od towarzyszących nam okoliczności.
Praca uczciwie wykonana daje człowiekowi wewnętrzną satysfakcję, że przyczynił się do dobra społecznego. To nie tylko obowiązek, ale i przywilej.
