Nie bierzemy pracy dla pieniędzy. Odmawiamy pracy dla pieniędzy. Robimy świetne rzeczy za pieniądze, ale nie dla pieniędzy - to jest różnica.
Kiedy nasze prace stają się naszą pasją, a nie tylko środkiem do zarabiania, to jesteśmy w stanie przekroczyć granice naszej biologicznej dniaestii. Nie znając nudy i znużenia, jesteśmy w stanie pracować 24 godziny na dobę.
Prawdziwa praca nie zastąpi niczego innego, co by nam mogło przynieść takie zadowolenie. Praca jest miłością, którą wykazujemy wobec wszystkiego, co nas otacza.
Praca nie jest czymś, co robimy tylko dla pieniędzy. Praca jest czymś, co definiuje nas jako osoby, wpływa na nasze życie, naszą samopoczucie i naszą wartość. Praca jest kluczem do naszej tożsamości, realizacji osobistej i poczucia spełnienia.
Człowiek, który nie działa, nie tylko jednak przeszkadza innym; blizny na ciele pracy to jedno, ale blizny na duszy nierobienia, nieodżywienie duszy bezczynnością są straszne.
Praca, która nie przynosi zadośćuczynienia, jest niewolnictwem, najgorszym rodzajem niewolnictwa. Przyjemności trzeba szukać tam, gdzie wykonuje się swój obowiązek, a nie poza nim.
Praca powinna być w życiu czymś więcej, niż tylko środkiem do życia. Powinna być powołaniem. Jeżeli ktoś pracuje tylko dla pieniędzy, nigdy ich nie zarobi, ale jeśli kocha to, co robi, a pieniądze są tylko efektem ubocznym, to można dojść do prawdziwego sukcesu.
Wybierz pracę, którą kochasz, a nie będziesz musiał pracować ani jeden dzień w swoim życiu.
Praca to najokrutniejszy z niewolników, Le Bourse. Ludzie oddają jej swoje życie, zdrowie, talenty, czas, który mogliby poświęcić na naukę, czytanie, malowanie, pisanie. Na miłość, przyjaźń, relaksyjne spacery, na rozmowy. Oddają jej cenne i piękne chwile, które potem, na starość, mieli by komu opowiedzieć. I to wszystko po to, żeby zarobić na chleb. Bo pracując - przestajesz głodować. Ale zaczynasz umierać.
Praca nie tylko nie jest hańbą, ale i wielką cześcią; największą po cnotach. Cnota to jest cel, praca to jest środek do niego.
