Praca to fundament całego życia społecznego. Bez niej nie ma nauki, sztuki, religii, polityki, społeczeństwa, mężczyzn, kobiet, ludzi.
Praca to miłość uczyniona widoczną. A jeśli nie możesz pracować z miłością, lecz tylko z niechęcią, lepiej byłoby, gdybyś opuścił swoją pracę i usiadł u bram świątyni i prosił o jałmużnę od tych, którzy pracują z radością.
Nie jest ważne, czy myślisz, że możesz, czy myślisz, że nie możesz. Każdą drogę wybierasz, masz rację.
Twoje występowanie na scenie życia będzie tak dobre, jak Twoje występowanie za kulisami. Tam gdzie nikt nie obserwuje. Tam gdzie wiele osób przestaje dawać z siebie wszystko.
Pracuj tak, jakbyś nie potrzebował pieniędzy. Miłuj tak, jakbyś nigdy nie doświadczył bólu. Tańcz, jakby nikt nie patrzył. To jest droga do szczęścia.
Rób to co lubisz, a nigdy więcej nie będziesz musiał pracować. Praca stanie się pasją, zadowoleniem i sensem życia. Kiedy kochasz to co robisz, to nie jest praca.
Praca to więcej niż zarabianie pieniędzy. To nasza pasja, to idealna rzecz do naśladowania, to sposób na życie pełne satysfakcji.
Jeśli naprawdę kochasz to, co robisz, jeśli masz w sobie pasję, a nie zniechęcenie, wniosłeś już swój wkład w człowieczeństwo. Niektórzy nazywają to pracą, ale to nie praca. To twoje prawdziwe życie.
Praca jest najbardziej naturalnym zwierciadłem naszej osobowości, jest jedynym równie powszechnym i skutecznym środkiem określania naszej wartości społecznej, jak narodowość, płeć czy wiek. Gdy pracujemy, dajemy coś od siebie, nie tylko w zamian za otrzymywane korzyści, ale jako wyraz naszej tożsamości.
Sukces to nie klucz do szczęścia. Szczęście to klucz do sukcesu. Jeżeli kochasz to, co robisz, odniesiesz sukces.
