Nie o to chodzi, aby pracować jak najwięcej. Chodzi o to, żeby produkować jak najwięcej. W naszym społeczeństwie coraz częściej zapominamy o tej różnicy. A to jest różnica fundamentalna.
Zawsze sądziłem, że praca to nie tylko konieczność zarobkowania, ale i pewna moralność, sens, cel. Życie bez pracy mi się wydaje płą tanim. Podobnie zresztą i praca, która nie sprawia przyjemności.
Czasem najcięższą pracą jest uruchomienie komputera. Ale kiedy już jest uruchomiony, wszystko inne idzie jak z płatka.
Praca jest najważniejsza. Potrafi zabrać chwile samotności, potrafi sprawić, że zapominamy o problemach. Praca to nie tylko obowiązek, to nasze codzienne życie, które wymaga od nas zaangażowania. Bez pracy człowiek jest niczym.
Praca, która nie przynosi zadośćuczynienia, jest niewolnictwem, najgorszym rodzajem niewolnictwa. Przyjemności trzeba szukać tam, gdzie wykonuje się swój obowiązek, a nie poza nim.
Praca zbliża człowieka do człowieka, rozwija miłość własną, pozwala człowiekowi spojrzeć na siebie z pewnym zadowoleniem i szacunkiem
Praca to coś więcej niż sposób zarobienia na życie. To sposób, na które patrzymy na siebie i na uniwersum.
Praca jest niezwykłym elementem naszego życia. Nie jest ani darem, ani karą, ale sposobem na osobisty rozwój, duchowe zrozumienie i prawdziwe szczęście. To więcej niż tylko środek do zdobycia środków do życia.
Praca bez miłości jest niewolą. Nie trzeba się cieszyć z niej ani jej zawsze chcieć, ale trzeba ją przynajmniej lubić. Bez tego nie ma błogosławieństwa.
Praca uszlachetnia, męczy, ale daje chleb. Bez pracy nie ma kołaczy. Praca osądza, jakie kto ma serce.
