Najtrudniejszą rzeczą w życiu jest poznawać siebie. Odkrywanie siebie. To podróż, na której odkrywamy prawdę. Prawdę o naszym istnieniu, naszym doświadczeniu, naszym celu. Prawda jest jak słońce. Możesz się ukryć na chwilę, ale nie zniknie.
Prawda jest jak ćma. Wolno lata dookoła, ale zawsze ląduje tam, gdzie jest światło. Problem w tym, że nie wszyscy szukają światła.
Wszystkie prawdy przechodzą przez trzy fazy. Początkowo są wyśmiewane. Następnie są gwałtownie sprzeciwiane. Na końcu są akceptowane jako oczywiste.
Nie da się zataić żadnej prawdy, zawsze jakaś jej cząstka wydostaje się na zewnątrz. Problematem jest tylko to, że poszczególne cząstki prawdy mogą zaprzeczać sobie nawzajem, co doprowadza do chaosu w naszym umyśle.
Ale zawsze wierzymy w to, w co chcemy wierzyć, prawda?
Prawda zawsze istnieje, tylko czeka na to, by ją odkryć. Jest jak światła, które są ukryte przez osłonę ciemności. Kiedy przychodzi słońce, ciemność ustępuje. Tak samo jest z prawdą: kiedy przychodzi jej czas, nie ma siły, która mogłaby ją zatrzymać.
Świecimy na ziemi prawdą, jak gwiazdy na niebie; nasza jasność jest niewidoczna skoro blisko, a z podziwu jasna, skoro daleko.
Prawda jest jak poezja. A większość ludzi nienawidzi poezji.
Nigdy nie umieliśmy zrozumieć, dlaczego im więcej ktokolwiek jest szczęśliwy tym więcej ma kłopotów. Wszystko, co rodzi się ku zadowoleniu przemija szybko jak marzenie. Prawda jest nieszczęśliwa.
Nie da się ukryć prawdy na dno butelki wina. Można ją tam wrzucić, przykryć korkiem, powiedzieć sobie, że już nie istnieje, ale kiedy butelkę otworzysz, prawda zawsze się wydostanie. Jest jak ten zły pieniądz, który ciągle wraca.
