Prawda według Platona

 Prawda, to coś więcej, niż suma faktów, to jakiś układ sił, możemy to też nazwać hierarchią. Czyli to, co decyduje o ważności faktów.

 Nie istnieją fakty, istnieją tylko interpretacje. Każdy z nas ma swoją, subiektywną prawdę.

 Kto poszukuje prawdy, ten wierzy, że wszyscy dookola są szczęśliwi. Ale ci, którzy są szczęśliwi, nie poszukują prawdy, bo oni w niej żyją, jedynie nie zdają sobie z tego sprawy.

 Człowiek prawdziwy nie boi się niczego bardziej niż samotności, a prawda nie iskrzy się tak przeraźliwie jak w samotności, tak to jest, niewątpliwie, ale to jest właśnie prawda, prawdziwa prawda, która może człowieka unicestwić, która go może unicestwić zarówno ciałem, jak i duchem.

 Co jest piękne, jest prawdą, co prawda, piękne.

 Niewygoda, jaką prawda przynosi, jest zawsze krótkotrwała. Ale cierpienie, jakie przynosi kłamstwo, trwa całe życie.

 Prawda jest rzadko zgodna na czysto, a nigdy nie na stale. Prawda jest jedynie tym, co daje nam poczucie rzeczywistości.

 Prawda jest rzadko czysta i nigdy prosta. Często bywa skomplikowana, zawiła i otoczona mnóstwem aspektów.

 Prawo jest zorganizowaną sprawiedliwością.

 Język może ukryć prawdę, ale oczy nigdy..