Prawda jest jak sztuka: nie da się objąć jej monolitycznym spojrzeniem, ani prześledzić jednoznacznie od A do Z. Potrzeba jest ciągłego uznawania jej wielorakich przejawów i podchodzenia do nich z różnych perspektyw.
Prawda, jak sól, czasem stęka na usta; to zawsze pytanie, czy tę wonność przysłodzenia uczucia, czy to jest prawda, czy już zgoła słodkie kłamstwo.
Trzeba głośno mówić prawdę i nie bać się konsekwencji. Prawda jest jak lew, nie trzeba jej bronić. Wystarczy ją wypuścić, a obroni się sama.
Nie ma nic piękniejszego, jak prawda, którą pojmujemy, zanim ją zrozumiemy. Głęboko w sercu czujemy jej prawdziwość, zanim umysł ma szansę sformułować myśl, która ją potwierdzi.
Własne błędy są najtrudniejsze do zauważenia, a najłatwiejsze do obrony. Prawda jest taka, że zawsze ktoś na świecie jest mądrzejszy od ciebie. Zawsze ktoś robi coś lepiej niż ty. Zawsze znajdzie się ktoś, kto zna prawdę, której ty się boisz.
Wielu ludzi boi się powiedzieć prawdę, obawiając się konsekwencji czy reakcji innych osób. Ale prawda zawsze wychodzi na jaw, niezależnie od tego, jak długo próbujemy ją ukryć. A moment, kiedy to następuje, może być zaskakująco wyzwalający.
Prawda jest jak rzeźba: czasem trzeba ją patrzeć z różnych punktów, aby zrozumieć jej prawdziwą formę.
Ciebie nienawidzę najmniej.
Prawda nie jest ani radosna, ani smutna,
ani dobra, ani zła. Jest po prostu prawdą.
Prawda i kłamstwo są jak olej i woda: nie mieszają się. Ale gdy prawda jest zbyt trudna do udźwignięcia, ludzie chcą, aby kłamstwo zastąpiło prawdę.
