"Pan porucznik. Un kutasem własnym nie umi dowodzić. Kobyły od ogiera nie odróżni. Albo to kiedy widział kunia? Wóz? Nigdy! To warsiawiak!"
Człowiek jest niczym przed prawdą, niczym wobec nieskończoności. Wszystko zanika, przemija, prawda pozostaje. Prawda jest jednym i niezmiennym duchem tego wszechświata. Wszystko inne jest jej wymysłem i nią tworzone.
Czasem człowiek mówi prawdę, choć myśli że kłamie.
Prawda to jeden z osiowych punktów, które stabilizują nasz świat. Bez niej, jak statek utkniemy nagle w chaosie, bez kompasu moralnego, który kieruje nas na prawidłowym kursie.
Prawda istnieje. Tylko kłamstwo musi być wytworzone.
Czasami zastanawiam się, czy więcej prawdy jest w mądrości, że wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma, czy w głupocie, że wszędzie źle, gdzie nas nie ma.
Nie ma faktów, tylko interpretacje. A przecież, co to jest prawda? Ruchomy ciąg metafor, metonimii, antropomorfizmów: innymi słowy suma ludzkich relacji, które zostały poetycko i retorycznie podwyższone, przekształcone, ozdobione, i które po długim użyciu ludzie uznali za stałe, kanoniczne i obowiązujące
Prawda, to jest pewność, uniwersalność, niezmienność, to jest wygodna; ale to co człowiekowie nazywają prawdą - to jest jedynie metafora.
Nadesłane szczęście, jeżeli w ogóle można tak powiedzieć, to być w stanie mówić prawdę do siebie samego i innych.
Prawda nie jest dostępna dla umysłów, które nie mają odwagi doświadczyć wątpliwości i zbadać swoje najgłębsze lęki.
