Prawda jest tym, co jest, a nie tym, o czym myślimy, co jest. To nie jest coś, co można opisać, podać w definicji. To jest coś, co musi zostać bezpośrednio doświadczone. I to jest to, czego pragnie każda dusza.
Prawda jest trudna do zidentyfikowania, ale łatwo ją rozpoznać, gdy się z nią spotykasz. Jak choćby rozpoznajesz twarz, której nie widziałeś przez wiele lat, instynktownie wiesz, że to ona.
Prawda jest zawsze nieznośna, bez względu na to, której stronie rozmówcy słuchać. Ale bez prawdy między ludźmi nie mogą istnieć prawdziwe relacje, tylko iluzja obcowania na bazie zdradzieckiej fikcji.
Prawda nie jest zawsze piękna, ani piękno zawsze prawdą. Często zdarza się, że prawda jest brzydka, i to brzydkość jest jej najbardziej autentycznym znakiem.
Nigdy nie uważajmy prawdy za coś, co zależy od nas. Prawda jest stanem rzeczy, a nie tym, co my o niej myślimy.
Nie ma faktów, tylko interpretacje. A przecież, co to jest prawda? Ruchomy ciąg metafor, metonimii, antropomorfizmów: innymi słowy suma ludzkich relacji, które zostały poetycko i retorycznie podwyższone, przekształcone, ozdobione, i które po długim użyciu ludzie uznali za stałe, kanoniczne i obowiązujące
Prawda jest jak słońce. Możesz ją ukryć na moment, ale nie zdołasz jej zatrzymać na zawsze. Prędzej czy później prawda wyjdzie na jaw, a jej światło rozświetli ciemności kłamstwa.
Prawda jest jak tlen. Możemy ją zatruwać, ale nigdy nie zdołamy jej całkowicie zniszczyć. I pomimo wszystko, niezależnie od tego, ile będzie jej jeszcze w powietrzu, stara się ona przedostać do naszych płuc, do naszego serca, nawet jeśli przez moment pomyślimy, że umiemy jej unikać.
"Pisma św. proklamują prawdę, że człowiek, stworzony na obraz Boga, otrzymał zadanie 'panować' nad ziemią, zawsze szanując i kultywując jej 'ognisy', które noszą w sobie cząstkę ducha stwórcy."
Prawda jest jak poezja. A większość ludzi nienawidzi poezji.
