Prawda zawsze leży po środku, niestety, na przecięciu dwóch kłamstw. To coś więcej niż suma dwóch kłamstw. To coś mniej nawet, bo prawda zawsze jest okrutna.
Prawda nie jest zależna od naszych uczuć. Niezależnie od tego, czy nam się podoba, czy nie, czy nas boli, czy nie - jest prawdą.
Nic nie jest bardziej drogocenne niż prawda. Ale z prawdą jest jak z bursztynem: często mało cenna, bo zbyt powszechna.
Prawda jest drzewem, które wymaga stałego podlewania. Niezależnie od naszych prób ukrycia jej, zawsze znajdzie sposób, aby wydostać się na powierzchnię. Prawdziwą wartością prawdy jest jej niezłomność.
Prawda jest jak pieniądz: zawsze wraca do swego właściciela. Gdziekolwiek będzie, w końcu go odnajdujemy. Możemy go stracić na pewien czas, ale zawsze do nas wróci.
Wszystko, co jest proste, jest niewłaściwe. Wszystko, co jest skomplikowane, jest bezużyteczne. Najlepsza jest prawda, która znajduje się pośrodku.
Wszystko co wydaje nam się prawdą, to tylko prawda nabrzmiała naszą nadzieją, naszą wiarą, naszą tęsknotą. Jest to zaledwie odzwierciedlenie naszych pragnień.
Prawda, jak sól, czasem stęka na usta; to zawsze pytanie, czy tę wonność przysłodzenia uczucia, czy to jest prawda, czy już zgoła słodkie kłamstwo.
Wielkich prawd nie zdobywa się bez trudu i pracy.
Prawda jest jak lwica. Nie trzeba jej bronić. Pozwól jej na wolności. Samo sobie da radę.
