Prawda jest jak poezja. I większość ludzi przeklęcie nienawidzi poezji.
Mózg pracuje bardzo szybko, kiedy sądzi, że za moment zostanie roztrzaskany.
Czasem, mówiąc prawdę, trzeba znać jej granice. Nie cała prawda o nas samych jest dobra dla nas. Czasem lepiej jest nie mówić wszystkiego.
Nie ma powodu, żeby mówić prawdę, kiedy tak łatwo kłamać.
Prawda stoi sama po sobie, niezależna, natychmiast zrozumiała, nieposiadająca nic z kłamstwa. Nie jest to prawda, jeżeli musisz ją gdzieś odkryć, bo wtedy musisz się stawić na próbę wśród mnóstwa kłamstw.
Prawda jest jak lew; nie trzeba jej bronić. Puśćcie ją wolno; potrafi się bronić sama.
Prawda stanowi owoc, który nieuszkodzony dorasta jedynie na drzewie nauki. Inaczej, leży na ziemi zgniły, przez nikogo nie zauważony.
Najłatwiejszą rzeczą w życiu jest oszukiwanie samego siebie, bo najtrudniej przyznać się do prawdy, której naprawdę nie chcemy zobaczyć.
Największe prawdy są te najprostsze. Tak właśnie jest z życiem, które jest bardzo proste, ale my je wciąż skomplikować.
Czymże jest prawda? Dla mądrych jest to największy z darów, dla głupców jest to ciężar nie do uniesienia.
