Świat jest pojęciem prawdziwym tylko wtedy, gdy nie tylko umiemy się w nim odnaleźć, ale znamy drogę do niego.
Kiedy człowiek mówi prawdę, zdarza się, że naraża się na to, że pozostanie sam. Głównie dlatego, że ludzie rzadko chcą słyszeć prawdę.
Prawda jest zawsze konkretna. W ogóle prawda zawsze jest twarda, trudna, niemiła, niewygodna, zasloną odruchów obronnych i subiektywnych światów podmiotów, które ją znoszą. Ale wybawienie jest tylko w prawdzie. Wszystko poza nią, to piekło. Piekło kłamstwa, samokłamstwa, iluzji, wyłudzeń, wykrzywień, fałszu.
Najtrudniejszym jest mówienie prawdy, najłatwiejszym jest mówienie tego, co jest wymyślne, ale bezużyteczne.
Czymże jest prawda? Dla mądrych jest to największy z darów, dla głupców jest to ciężar nie do uniesienia.
Żyjemy w epoce, gdzie zbędne informacje są na wyciągnięcie ręki, a prawda ginie w gąszczu kłamstw. Dopóki nie zrozumiemy, że prawda jest cenniejsza od złotej biżuterii, nie zrozumiemy prawdziwego sensu życia.
Prawda jest jak słońce, można na nią spojrzeć tylko przez ciemne okulary, inaczej oślepnie.
Prawda nie jest nigdy absolutna. Jej definicja stale się zmienia, jest jak rzeka, która płynie, przepływa i nigdy nie jest taka sama. To, co dla jednej osoby może być prawdą, dla innej może być totalną bzdurą. Dlatego zawsze warto patrzeć na prawdę z różnych perspektyw i nie zamykać się na inne punkty widzenia.
Gdy mówisz prawdę, nie potrzebujesz sobie niczego przypominać.
Nie ma osoby, która by nie poniosła porażki, nie ma osoby, która by nie potrzebowała pomocy i która by sobie radziła sama. Tak naprawdę, to jest prawda o ludzkiej egzystencji.
