Przemijanie to naturalna kolej rzeczy. Każdy połysk musi kiedyś zgasnąć, każda płomień za chwilę przemieni się w popiół. Ale to nie znaczy, że nie możemy cieszyć się z każdej iskry, każdego ciepła, które ona przynosi.
A wspominać... wspominać to starzeć się jeszcze bardziej...
Nic nie jest stałe. Jak wiosny i lata, które z końcem roku przemijają. Pozostają jedynie wspomnienia: To krótkie chwile, które zdają się wiecznością.
Nie bój się śmierci, bój się niezdecydowanego życia. Nie tracisz dni, które mijają, tylko ten jeden dzień jest ci dany na raz.
To czego się boimy, kiedy myślimy o śmierci, to nie nieznane, lecz to, co znamy i kochamy, co mamy teraz. Życie rodzi lęk przed śmiercią, więc to, co trzeba przekroczyć, to nie tyle śmierć, co przywiązanie do życia. Wtedy śmierć staje się integralną częścią życia.
Nic nie jest wieczne. Czas nieubłaganie przemija, a wszystko, co widzimy, dotykamy, czujemy, co jest nam bliskie, a co znamy, jest obarczone datą ważności. Ta świadomość powinna uczyć nas pokory, cierpliwości i wyrozumiałości.
Nie ma rzeczy, które by nie przemijały: ludzie, miasta, cytadeli, kultury… Życie to ciągłe pożeganie ze znanym, dostępnym, wymyślnym, realnym… Z przeszłością, która nagle zaczyna dawać o sobie znać…
Człowiek nie docenia tego co ma i pragnie coraz więcej. Dopiero gdy straci to co miał zaczyna żałować, że tego nie potrafił docenić...
Nic nie jest pewne na tym świecie, jak tylko przemijanie wszystkiego. Życie i my sami, w tobie i we mnie, zaledwie migotanie świecy pod czołem burzy.
Czego zawsze możemy być pewni? Przemijania. Wszystko, co nas otacza, jest przemijające. To, co było kiedyś nowe, staje się starość. To, co było kiedyś młodością, staje się dojrzałością. To, co było kiedyś piękne, staje się zniszczone. Wszystko jest efemeryczne.
