Wszystko przemija; ty przemijasz, ona przemija, dni przemijają, noce przemijają, senność, przebudzenie przemija... pełna niech wybrzmi dla wszystkich ta prosta prawda. Z przemijaniem tej ziemi jest związana radość twoja, twoje cierpienia, twoje dążeń, twoje myśli, twoje słowa, twoje zamiary, twoje czyny.
Czas przemija, marnieje, ucieka. Wydaje nam się, że mamy go tyle, ile chcemy. A potem z nagła dostrzegamy, że minął, ulotnił się, odszedł i nie powróci nigdy więcej. Przemija, a my z nim...
Nie zmarnowałem ani jednego dnia, bo zawsze czułem, że na co dzień przemija czas, a że ja jestem tym czasem, który przemija, to troszczę się o siebie ciągle i ciągle się czuję.
Przemijanie to nie jest to, co znikło już bezpowrotnie, nie jest koniecznością, której nie można cofnąć. Jest tylko przemijaniem tego, co niedawno wydawało nam się być naszym bogactwem, pisemnością, sięgającą bardziej przeszłości, niż przyszłości.
Pamiętaj, że wszystko przemija szybko, że prawdziwość tego jest bardziej oczywista niż sama prawda. Bez względu, jak długo coś trwa, ostatecznie stanie się przeszłością.
Musimy umieć przekraczać granice, jakie nam wytycza czas, i rozumieć, że to, co jest ważne, przetrwa długo po nas - pozostanie częścią obrazu, jaki po sobie zostawimy.
W każdej minucie, z każdym krokiem, z każdym tchem, z każdym biciem serca coś w nas umiera. Życie to ciągłe, niekończące się umieranie.
Śmierć jest najkategoryczniejszym wyjściem poza nawias. Przemijanie powiada: nie ma końca, a śmierć odpowiada: właśnie końca nie ma.
Czasami człowiek trzyma się za przeszłość, bo wiedziało, to było jedyną rzeczą, która go nie opuściła.
Nie możemy zatrzymać czasu, on nieustannie idzie naprzód. Każda chwila to część naszego losu, przyczyniająca się do kształtowania naszej przyszłości. Każdy dzień, każda sekunda, jest cenne. Pamiętajmy, że nigdy nie ma żadnej gwarancji, że dostaniemy kolejny.
