Przemija postać i uroki młodości, przemija bogactwo, przemijają nawet czasy, ale duch, oto co trwa wiecznie, wiekuista siła niepodległa wpływom zmiennych warunków.
Wszystko przemija szybko, wszystko zaraz staje się przeszłości. Nawet radość najszczersza i najgłębsza. Nawet najgłębszy smutek. Wszystko.
Czas jest rzeką, która porywa, ale jednocześnie jest thing, którym płyniemy. Przemijanie to przypomnienie o tym, że wszystko jest chwilowe, że nic nie jest na stałe. Wszystko, co znamy, co kochamy, co cieszy nasze oczy, co porusza nasze serca, prędzej czy później przeminie.
Wszystko przemija, czas jest nieubłagany. Ludzie, miejsca, wspomnienia - nic nie jest wieczne. Trzeba umieć żyć chwilą, cieszyć się dniem, który właśnie jest, bo nigdy nie wiadomo, co przyniesie jutro.
Nie ma takiej rzeczy, jak 'zawsze'. 'Zawsze' to chwila, mieniają się tylko brawura i ziarnko soli, którym go posypujemy.
Nie potrafisz kontrolować wszystkich zdarzeń, które Cię spotykają, ale możesz zdecydować, że nie pozwolisz im zmienić swojego nastroju.
Życie przemija szybko, zanim się spostrzegamy, traci jego czar. Czym jest życie? To tylko cień, tylko marzenie. Jedyny rzeczywisty frukt naszego istnienia to wspomnienia zapachów naszych kwiatów i żałoba naszych dzieci. To jest życie. To jest wszystko. Przemija
Wszystko przemija jak rzeka, która płynie, jak wodospad, który z hukiem opada, żeby za moment wygubić się w głębokim jeziorze. Czas jest nieubłagany, nic nie jest wieczne, ani radość, ani smutek.
Przemijanie to naturalna kolej rzeczy. Każdy połysk musi kiedyś zgasnąć, każda płomień za chwilę przemieni się w popiół. Ale to nie znaczy, że nie możemy cieszyć się z każdej iskry, każdego ciepła, które ona przynosi.
Życie jest po to żeby żyć. Nie żeby je przeżyć.
