Życie jest krótkie. Przeszłe już nie wróci, przyszłe jeszcze nie nadeszło, zostaje nam tylko teraźniejsze, a i to, zanim się spostrzegło, już staje się przeszłością. Taki jest bieg ziemskiego czasu, a nasze życie jest ciągłym odejściem. Wszystko ulega przemijaniu. Każde nasze słowo, czyn, dzień jest naszym pożegnaniem ze światem.
Wszystko przemija, jak cień, jak duch, jak sen niedościgniony. Śmierć jest jedynym, co trwa. Jedynym, co nie przemija jest śmierć.
Śmierć przypomina nam o tym, jak kruche jest nasze życie. Jesteśmy tylko przechodnimi na tej ziemi, a nasze dziedzictwo i przyszłość są niepewne. Śmierć jest konieczna, a zrozumienie jej nieuchronności może dać nam perspektywę na to, jak wartościować nasze życie i nasz czas.
Czas niszczy każde twoje uczucie, ale tylko jemu możesz zaufać. Przemijanie kończy każdy twój ból, ale jedynie z jego pomocą jesteś w stanie narodzić się na nowo.
Czas przemija nieubłagalnie, nieskończenie jak nieskończenie jest niebo. Wszystko przychodzi i odchodzi, to jest prawo natury, prawo życia.
Musimy umieć przekraczać granice, jakie nam wytycza czas, i rozumieć, że to, co jest ważne, przetrwa długo po nas - pozostanie częścią obrazu, jaki po sobie zostawimy.
Życie jest jak rzeka, która płynie nieubłaganie do swego kresu, a wszystko co mijamy na jej brzegach, to tylko chwilowe obrazy przemijające w nurtach czasu.
Są godziny, które liczą się podwójnie,
i lata niewarte jednego dnia.
Myśl o przemijaniu nie powinna nas smucić. Bez niej nie byłoby zmienności, bez zmienności nie byłoby życia, a więc przemijanie jest zapowiedzią życia, a nie śmierci.
Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, ale przez to, kim jest; nie przez to, co ma, ale przez to, czym dzieli się z innymi.
