Życie jest serią naturalnych i spontanicznych zmian. Nie sprzeciwiaj się im, bo to tylko przysparza cierpienia. Pozwól rzeczywistości być rzeczywistością. Pozwól rzeczom pójść swoim naturalnym biegiem
Życie jest jak jazda na motorze często tracisz nad nim panowanie.
Zrozum człowieku, że niemałym jest przemknąć przez świat, ani pozostawić na nim ślad niezatarty. Czym jesteś wobec lat? Czym jesteś wobec czasu, który zmiata wgłębnie zapadłe ścieżki?
Nic nie jest tak piękne jak to, co się nie powtarza. Nic nie jest urocze należąc wiecznie. Nic nie jest prawdziwie piękne jak to, co ginie, co jest ulotne, co przemija.
Przemijanie jest niestety nieuniknione i przypomina bezlitosne, nieustanne odliczanie do końca. Im więcej mamy lat, tym więcej zauważamy jak czas szybko ucieka, a wszechobecna przemijalność staje się dla nas coraz bardziej dotkliwa. Ma to jednak i swoją pozytywną stronę. Uświadamia nam, że nasza droga przez życie jest ograniczona i powinniśmy z pełnym zaangażowaniem korzystać z każdej chwili.
Czas przedziałem jest pomiędzy naszymi chęciami a nadziejami; przemija wszystko, co niemiłe; wszystko, co przyjemne, się obawia, i tak cierpimy między przeszłością a przyszłością, nawet gdy obecność jest przyjemna.
Wszystko, co piękne, jest krótkotrwałe, przemija – to jest właśnie to, co czyni je pięknym. To upływ jest esencją piękna.
Wszystko przemija jak rzeka, która płynie, jak wodospad, który z hukiem opada, żeby za moment wygubić się w głębokim jeziorze. Czas jest nieubłagany, nic nie jest wieczne, ani radość, ani smutek.
Czas nie jest stały, płynie szybko, jak rzeka, która nie zatrzymuje się w swoim biegu. Przemijanie jest nieuniknione, każdy moment jest cenny, bo może być ostatnim. Musimy doceniać każdą sekundę naszego życia, bo nigdy nie wiemy, co przyniesie nam następna.
Czas jest jak rzeka, która niesie lekkie piórka na swojej powierzchni, a wielkie rzeczy gubi na dnie.
