Wszystko, co piękne, jest krótkotrwałe, przemija – to jest właśnie to, co czyni je pięknym. To upływ jest esencją piękna.
Czym jest człowiek? Jest małym chwilowym bytem, odmierzającym się do katastrofy wszechświata. Musi zniknąć, tak jak znikają sny, tak jak znikają cienie.
Dni ślizgają się przez palce niczym ziarenka piasku, a my chcemy złapać jeden moment, jeden obraz, jeden zapach i zatrzymać go na zawsze. Ale piasek śpiża między palcami, tak jak dni przelatują przez życie.
Wszyscy jesteśmy turystami w czasie, tu tylko tymczasowo. Nasze miejsca zostaną wkrótce odwiedzone przez innych. Wszystko przemija, zmienia się, przekształca.
Czas odchodzi niepostrzeżenie, stajemy się inni, bez szału, bez kłótni, tak prosto jak dzieją się dnie. I gdy spojrzeć wstecz zdecydujesz się - już nie poznasz, to było czyjeś.
Przemijanie jest jak rzeka, która płynie przez Stwórcę. Jesteśmy jej niewielką kroplą, nieuchwytną, a jednak tak ważną. Przemija tylko to, co materialne. Nasza dusza, nasze myśli i uczucia trwają wiecznie, choć przemijanie wydaje się takie realne.
Zrozumieć trzeba, że czas na ziemi ma swoje granice. Że nasze istnienie wciśnięte jest właśnie w ten czas, pomiędzy narodziny i śmierć. I właśnie to dodaje życiu szczególnego blasku. To cytat, który uczy doceniać przemijanie.
Wszystko przemija, ulega zniszczeniu, przestaje być tym, czym było. Nigdy już więcej nie wróci, a my pozostajemy sami ze swoją pustką i płaczem w duszy. To jest cena, jaką za życie płacimy.
Wszystko przemija - to prawda, która może boleć, ale dzięki niej zrozumiesz, że życia nie można marnować na rzeczy błahe i nieistotne. Każda chwilę trzeba wykorzystać najlepiej, jak tylko potrafisz, bo na samym końcu to, czego będziesz żałować, to czas, który nie jest już twoim.
To, co kiedyś było teraźniejszością, staje się przeszłością. A przeszłość to tylko echo, które zanika w czasie. To, co wydawało się ważne, staje się nieistotne. To, co było, przemija. Ale pamięć o tym, co się stało, zawsze pozostaje.
