Wszystko przemija, wartości i wiara i ziemia, której będziesz bronił, a jedynym twoim obowiązkiem powinna być szlachetność duszy, bo tę własną duszę nikt ci nie zabierze, co by się nie działo, ona jest twoja, ona jest czysta, ona jest prawda. Przy niej znajdziesz pocieszenie we wszystkim, w każdej minucie ciebie samego, w każdym momencie twojego istnienia
Nie bądź smutny, że coś się skończyło. Bądź wdzięczny, że to miało miejsce. Pamiętaj, że życie to ciągłe zmiany, przejścia od jednego etapu do drugiego. To, co było, już nie wróci, ale zawsze jest miejsce na coś nowego. To jest przemijanie.
Świat nie stoi w miejscu a wszystko przemija. Starych drzew nie da się przesadzać. Trzeba sadzić młode. Oczywiście starych szanować - bo dają cień.
To, co przemija, jest zawsze piękne. Prawda, błądząc po świecie, staje się kamuflażem. Tylko błąd jest szczerze brzydki. Obnażony błąd jest wprost straszny a przelotny jest często wulgarnie piękny.
Czas, który jest ci tak bardzo bliski, nie jest trwały, on przemija. Wszystko przemija, tylko to co dla innych czynisz, możesz zostawić jako trwały ślad na piasku przemijania.
Przemija postać, a pozostaje pytanie, i śmierć jest tylko szczeliną w murze. Czasu brak dla tego, kto go mierzy, dla tego, kto jest bez zegara, jest w bród.
Na ziemi nic nie jest trwałe i wszystko jest mimo dobrej konserwacji podatne na rozkład, a tym bardziej nietrwałe są nasze ciała, które i bez wpływu zewnętrznych czynników starzeją się i degenerują.
Nic dwa razy się nie zdarza i nie zdarzy. Z tej przyczyny zrodziliśmy się bez wprawy i pomrzemy bez rutyny.
Czas upływa szybko, przemijamy, a nasza praca, nasze życie, nasze troski wydają się drobiną w kosmosie. Lecz wartość jednostki jest niezmierzona, bo w niej kryje się odwieczny duch człowieczeństwa.
Czas odmierza życie jak piasek w klepsydrze, cicho, nieuchronnie, nieosiągalnie. Przemija dzień za dniem, wiernie przekraczamy te nieznane granice, wędrując ku nieosiągalnej przyszłości, ku rozstaniom i końcom. Przemijanie to niezbywalna część naszego istnienia, zostaje tylko pytać, co z nas pozostanie.
