Głębokie przemyślenie o przemijaniu

 Czasami stajemy na przystanku, na którym przystanek jest tylko chwilą, a chwila jest całą wiecznością.

 Życie jest bogate w doświadczenia, które okazują nam, jak wiele jest prawdy w stwierdzeniu, że wszystko przemija. Wszystko, co doświadczamy dzisiaj, stanie się jutro tylko częścią naszej historii.

 A wspominać... wspominać to starzeć się jeszcze bardziej...

 Życie jest krótkie. Przeszłe już nie wróci, przyszłe jeszcze nie nadeszło, zostaje nam tylko teraźniejsze, a i to, zanim się spostrzegło, już staje się przeszłością. Taki jest bieg ziemskiego czasu, a nasze życie jest ciągłym odejściem. Wszystko ulega przemijaniu. Każde nasze słowo, czyn, dzień jest naszym pożegnaniem ze światem.

 Życie to jest najrzadsza rzecz na świecie - większość ludzi istnieje, a nie żyje.

 Czas mija, a my z nim. Pomyśl tylko, ile się zmieniło. Ile nowych dni, ludzi, okoliczności... A czasu jest coraz mniej... Coraz częściej myślę o przemijaniu. O tym, że wszystko ma swój koniec... I to, co dziś jest, jutro może już nie być...

 Nie ma człowieka na ziemi, któremu dałoby się udowodnić, że jego godzina już nadeszła. Przemijanie zawsze jest czymś niespodziewanym i niewiarygodnym, jak cud. Nie sposób uwierzyć, że coś zniknęło, co przed chwilą jeszcze było tutaj, że coś odeszło na zawsze, niczym kamień rzucony w przepaść.

 Czas upływa, matplotliba wina. Nie jesteśmy wieczni, nie jesteśmy jedyni, nie jesteśmy doskonali, nie jesteśmy ostatni.

 Światło, niby wstydząc się odmienności, zanika powoli, aż staje się ciemności. Samo zamknięte w siebie, łka, nigdy już nie wróci, bo te chwile minęły raz na zawsze.

 Kto chce, ażeby czas mu płynął znośnie, ten musi go wykorzystywać. Najgorsze jest czekanie, kiedy się człowiek musi z nim samej mierzyć. On zawsze idzie, on nie ma załamań, nie umie stanieć.