Przemijanie według Szymborskiej

 Nic nie jest stałe. Jak wiosny i lata, które z końcem roku przemijają. Pozostają jedynie wspomnienia: To krótkie chwile, które zdają się wiecznością.

 Więcej nie idziemy już przodem, a naprzód. Już nie rosną w nas słowa, a liczby. Jesteśmy coraz bliżej końca dnia, coraz dalej od świtu. Już nie pytamy, czy jesteśmy. Teraz zastanawiamy się, ile zostało nam do końca. Jest nas coraz mniej w nas.

 Im dłużej żyję, tym bardziej rozumiem, że to, co wartościowe, przemija. Przemija uroda, przemija młodość, przemijają lata. Ale jest jedna rzecz, która nie przemija - to są wartości, którymi się człowiek kieruje. To są wartości, które człowiek nosi w sobie.

 Czas jest rzeką, która porywa, ale jednocześnie jest thing, którym płyniemy. Przemijanie to przypomnienie o tym, że wszystko jest chwilowe, że nic nie jest na stałe. Wszystko, co znamy, co kochamy, co cieszy nasze oczy, co porusza nasze serca, prędzej czy później przeminie.

 Nic nie przemija bezpowrotnie, choć nikt nie przemienia się w kamienny pomnik własnej młodości. Myśl, że było, co przeminęło, to pocieszenie - życie jest przerażającym, ale krótkotrwałym eksperymentem.

 Życie to ciągłe przeżywanie swojego konania. Prawdziwie żyje tylko ten, kto umiera. Głupiec boi się przemijania. Mądry ceni w nim świadomość wieczności.

 Nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, bo woda, której się dotknęło, już przepłynęła. Tak samo nie można przeżyć dwa razy tego samego momentu.

 Czas, który zostawia ślad na nas, zostawia też swoje puste miejsce. Mijamy się z samym sobą, nie zdając sobie z tego sprawy.

 Czas, który widzisz na zegarze, nie mierzy. Nie jest więcej niż latarnia strażnicza na błyszczącej ułamku sekundy szlaku z istnienia do otchłani.

 Przeszłość jest tak niewyraźna: to tylko chmurzasty obraz, a przyszłość tak niepewna. Naprawdę wiemy tak niewiele o tym, co zdarzy się następnej chwili, że musimy czerpać pełnymi garściami z teraźniejszości.