Przemijanie według Cypriana Kamila Norwida

 Cokolwiek przemija, przemija bezpowrotnie, ale to, co nieskończone, nie przemija. Cokolwiek umiera, pozostaje w nieśmiertelności.

 Trzeba umieć przegrać wszystkie jednoosobowe rozgrywki z czasem. Trzeba umieć przegrać sińcami wybitymi na łokciach życia i nogach. Przegrać starością, zmęczeniem, zniechęceniem.

 Czas jest tym, na czym najbardziej zależy, a jest czymś, czego nie można kupić, nie można go oszukać, nie można go zatrzymać, nie można go odzyskać.

 Tak naprawdę mamy jedynie siebie i ten moment, nic więcej. Teraz jest teraz, a jutro zawsze będzie inny dzień, czy nam się to podoba, czy nie. Niezależnie od tego, jak bardzo chciałbyś coś powstrzymać, czy zmienić, wszystko przemija.

 Przyzwyczajaj się do myśli o śmierci i pojmiem przemijania. Taka medytacja nie tylko odczaruje dla ciebie godzinę śmierci, ale czyni też życie lekkim.

 Życie to chwila, migotanie jaskółki, przymrużenie oka ku słońcu. Zmierzch po złotej aurorze dnia. Zaraz po narodzinach zaczyna się odliczanie do końca. Przemijanie to jedyna pewna rzecz w życiu.

 Przemijanie jest bezwzględne dla każdego z nas. Wielu z nas postrzega go jako największą dramę życia, ale ja widzę w nim coś pięknego.

 Przemijanie czasu to coś nieuchwytne, co bywa postrzegane jak mgła rozwiewająca się w świcie. Nie możemy go zatrzymać, możemy tylko doświadczać jego nieubłaganego biegu. Każdy moment przemija, zostawiając po sobie tylko wspomnienia.

 Przemijanie to nie jest to, co znikło już bezpowrotnie, nie jest koniecznością, której nie można cofnąć. Jest tylko przemijaniem tego, co niedawno wydawało nam się być naszym bogactwem, pisemnością, sięgającą bardziej przeszłości, niż przyszłości.

 Pamiętaj, że wszystko jest zmiennym zjawiskiem. Tylko prawdziwość jest niezmienne. Tylko to, co jest prawdziwe, jest nieprzemijające.