Co ciało, upadnie. Co duch - wyniesie. A co człowiek w człowieka przeniesie, to się nie skończy, lecz przemieni...
Cyprian Kamil Norwid dzieli się swoją filozofią przemijania, sugerując, że to, co przenosimy z człowieka do człowieka, nigdy naprawdę nie kończy się, ale ulega transformacji.
Wielki jest ten, kto nie traci serca, mimo że traci wszystko inne. Przemijanie nie jest stratą; umieranie jest powrotem do domu.
Wszystko przemija jak rzeka niespokojna, w której nie można dwa razy postawić stopy. Lecz pod nią przepływ rzeczy niewidzialnych nie zna przerwy. Trwa wiecznie.
Kiedy spojrzysz w otchłań, otchłań też patrzy na ciebie. Nic nie jest na tyle trwałe, jak przemijanie.
Zrozumieć trzeba, że czas na ziemi ma swoje granice. Że nasze istnienie wciśnięte jest właśnie w ten czas, pomiędzy narodziny i śmierć. I właśnie to dodaje życiu szczególnego blasku. To cytat, który uczy doceniać przemijanie.
Codziennie umieram i niczego nie żałuję. Każdy mój oddech to śmierć i narodziny, jestem wiecznym rytmem. Ulegam czasowi, bo jestem świadoma że moje zrozumienie jest ograniczone.
Czas jest strzałą zegara, smaganą aż do końca. Nie ma czekania. Każda chwila jest ważna. Każde dzwonienie jest ostatnie, a powtarzalność nie znaczy, że coś powraca. To tylko cykl, jak dzień po nocy - wschód po zachodzie słonca.
Zastanawiam się, czym jest przemijanie. Symbol destrukcji, czy może proces odnowy? Jeżeli wszystko przemija, to czy w końcu przeminie sam proces przemijania?
Dni płyną jak woda w rzece, której nie da się dwa razy powtórzyć, przemijają jak chmurki na błękitnym niebie. Cieszmy się z każdej chwili, czerpiąc z niej pełnymi garściami, bo życie to chwilka, która przemija.
Dni przemijają jak cichy deszcz na niespokojnym morzu. Niezrozumiane i często niezauważone. Dopiero kiedy odchodzą, zrozumiesz ich prawdziwą wartość.
Nieważne, kim byłeś wczoraj.
Widzę cię dzisiaj i dzisiaj cię znam.
