Przemijanie i wartość chwil

 Tak wiele ginie. Może to najlepiej świadczy, ile w ogóle dzieje się na świecie. Zginąć trzeba umieć. Szacunek dla przemijających.

 Czas nie jest niczym, dopóki go nie przeżyjesz. Ale kiedy go już przeżyjesz, wówczas jest to coś, co nie jest już niczym.

 Nic dwa razy się nie zdarza i nie zdarzy. Z tej przyczyny zrodziliśmy się bez wprawy i pomrzemy bez rutyny.

 Wszystko przemija, jak cień, jak duch, jak sen niedościgniony. Śmierć jest jedynym, co trwa. Jedynym, co nie przemija jest śmierć.

 Czas to rzeka którą nie możemy zatrzymać. Wszystko przemija, dzisiejsze trudy i radości będą jutro tylko wspomnieniem. Życie jest przemijające, a my jesteśmy tylko tymczasowymi pasażerami tej nieskończonej podróży.

 Czas odchodzi niepostrzeżenie, stajemy się inni, bez szału, bez kłótni, tak prosto jak dzieją się dnie. I gdy spojrzeć wstecz zdecydujesz się - już nie poznasz, to było czyjeś.

 Dni lecą jak strzały, a lata jak strumienie. Życie człowieka mija, podobnie jak drobne rzeczy codzienności. Młodość odlatuje, starość nadchodzi. Rzeczy, które były nasze, stają się własnością innych. Dni, miesiące, lata, dekady - wszystko się kończy. Takie jest prawo Przemijania.

 Zawsze jest za późno. Przemijanie to jest coś tak potwornego, że na pewno mógł to wymyślić tylko Bóg. Nie ma na to rady. Jest coś takiego jak krótkość, skłonność do końca, do zniknięcia.

 W dzieciństwie godziny trwały wieczność, dziś lata trwają sekundy.

 Czas, który zostawia ślad na nas, zostawia też swoje puste miejsce. Mijamy się z samym sobą, nie zdając sobie z tego sprawy.