Listening patiently to people`s confessionsand ...

 Przyjaźń to jedna dusza zamieszkująca dwa ciała, jeden serce bijące w dwóch ludziach.

 Przyjaciel jest kimś, kto zna całą twoją muzykę i potrafi ją zagrać, kiedy ty zapominasz o melodii.

 Gdzie się myśli nie zgodzą, tam przyjaźń dziurawa.

 Ludzie przechodzą obok nas i znikają, ale są tacy, którzy zostają na zawsze. Bez względu na czasy, na sytuacje. Oni są jak słońce, które zawsze jest choćby za chmurami. Oni użytkują naszych snów, naszych tajemnic, są ze słońcem i z mrokiem, zdesperowani, a równocześnie wierni do końca. Takie jest prawo prawdziwej przyjaźni: bez użalu, bez pamięci i bez żądań.

 Przyjaźń to nie tylko wspaniały prezent, lecz także ustawiczna praca.

 Nie patrz na przyjaciela przez prizmat jego wad, bo dostrzeżesz wtedy tylko jego słabe strony. Spostrzegaj w nim to co najlepsze, bo prawdziwa przyjaźń to sztuka akceptacji człowieka takim jakim jest.

 Kto szuka przyjaciela bez wad, pozostanie bez przyjaciela.

 Prawdziwe przyjaźnie mają to do siebie, że z wiekiem stają się tylko silniejsze. Trudności, przez które przechodzimy, sprawiają, że wiemy, na kim możemy polegać. W końcu dostrzegamy, że prawdziwi przyjaciele to ci, którzy byli z nami, gdy nasze życie przypominało bardziej burzę niż spokojne morze.

 Prawdziwa przyjaźń jest jak zdrowie, nie zdajesz sobie sprawy ze swojej wartości dopóki je nie stracisz.

 Przyjaciel to jedna z tych rzeczy, których nie możesz pozostawić na drodze. Gdy go stracisz, nigdy już go nie odzyskasz. Twoje życie zostaje na zawsze zmienione. Coś z szaleństwa młodości przepada.