Między przyjaciółmi szczęście koła fortuny ...

 Żadna z tych przyjaźni nie miała tego samego znaczenia co kiedyś. Okoliczności się zmieniały, ludzie się zmieniali, świat za oknem toczył się tak jak dawniej.

 Przyjaźń to cenny skarb, którego wartość zdaje się wzrastać z wiekiem. To jak ciepły płomień, który nigdy się nie gnuśnie, bijący prawdą i miłością, nawet gdy otaczający świat zdaje się być zimny i obojętny.

 Prawdziwi przyjaciele to ci, którzy wchodzą, gdy reszta świata wychodzi

 Przyjaźń jest
najsłodszą
słodyczą ziemi.

 Prawdziwa przyjaźń nie jest o tym, kto był najdłużej. To o kogo przybyło i nigdy nie odchodził.

 Prawdziwa przyjaźń nie jest o tym, kto z nami był najdłużej. To jest o tym, kto przyszedł i nigdy nie opuścił naszego boku.

 A poza tym przyjaźń nie polega na przytakiwaniu sobie. Czasem musi boleć.

 Przyjaźń, podobnie jak jedność, zaczyna się od siebie. Jeśli nie jesteś w stanie życzliwości dla siebie, nie będziesz potrafił jej okazać innym. Przyjaźń zaczyna się od samodoskonalenia, od zrozumienia siebie, od akceptacji siebie. A potem jesteś w stanie otworzyć się na innych, przyjąć ich takimi, jakimi są, pokazać im życzliwość, która jest prawdziwa, a nie zależy od tego, co zyskasz w zamian.

 Troska jest jak kosztowny skarb, który pokazuje się tylko dobrym przyjaciołom.

 Prawdziwy przyjaciel to ten, który wchodzi, gdy reszta świata wychodzi.