Przyjaciele to zajebista sprawa, tylko muszą być prawdziwi.

 Dobrą rzeczą jest mieć przyjaciół. Złą, potrzebować ich.

 Religia Chrystusa żąda podwalin społecznych: pokoju i międzynarodowej przyjaźni.

 Wiecie kiedy można nazwać ludzi przyjaciółmi? Gdy zapłakany przychodzisz znienacka a oni wiedzą co powiedzieć. Gdy wiedzą kiedy dać Ci kopa, i nie boją się Ci spojrzeć w oczy po powiedzeniu prawdy o wszystkim dookoła. Tacy którzy słysząc o Twoich marzeniach będą Cię wspierać, nieważne jak bardzo nierealne by były. Będą w Ciebie wierzyć, gdy sam w siebie zwątpisz.

 Przyjaźń jest najpiękniejszym z umysłu świata, jest sztuką, której należy uczyć się przez całe życie. Przyjaźń to coś więcej niż tylko słowa, to jest uczucie, które można odczuć tylko wtedy, gdy masz prawdziwego przyjaciela obok siebie.

 Lepszy jest jawny gniew, niż zmyślona przyjaźń.

 Nie bez powodu mówi się, że prawdziwy przyjaciel to ten, który zjawi się o piątej rano, poklepie cię po ramieniu i powie, że wszystko będzie dobrze. To ten, który zwalcza z tobą trudności, podaje pomocną dłoń, kiedy upadasz, śmieje się z tobą i płacze, kiedy jesteś smutny. To ten, dla którego liczy się twoje szczęście.

 Przyjaźń to jeden umysł w dwóch ciałach. Przyjaciół nie poznajemy przez czas, który spędzili z nami, lecz przez chwile, kiedy dzięki nim czuliśmy się szczęśliwi.

 Prawdziwego przyjaciela poznaje się w biedzie. Nie jest przyjacielem ten, kto w sekundzie biedy pozostaje ci wierny, ale ten, który pozostaje wierny do końca.

 Prawdziwa przyjaźń nie polega na tym, by być nieodłącznym, ale na tym, by móc się dzielić i nic nie tracić.

 Niebo zsyła nam przyjaźń po to,
żebyśmy mogli się wypowiedzieć i
pozbyć tajemnic, które nas gnębią.