Nawet geniusz potrzebuje towarzystwa.
Nigdy nie zapominaj o tym, że Bóg uczynił z ciebie swego przyjaciela.
Prawdziwy przyjaciel to ten, kto wchodzi, kiedy reszta świata wychodzi. Przyjaźń to jedna dusza zamknięta w dwóch ciałach.
Prawdziwa przyjaźń polega nie tylko na tym, że znamy tajemnicę drugiego człowieka, ale na tym, że pozwala nam ona czuć się swobodnie w jej obecności i pokazywać nasze prawdziwe ja. Prawdziwa przyjaźń nie ocenia, ale zrozumie i podtrzymuje.
Trzy rzeczy nie da się ukryć: kaszel, bieda i miłość. Czwartą z tych rzeczy jest przyjaźń. Przyjacielem nie staje się się od razu. Przyjaźń to nie tylko chwila zauroczenia jak w miłości, to wspólne przeżyte doświadczenia, walka z codziennością, to niekończące się opowieści wieczorami przed snem, to radość z sukcesów drugiej osoby, to wsparcie w trudnych chwilach. Przyjaźń to cennik wartości, które posiadamy.
Lepiej rozpoznajemy wartość naszych nieprzyjaciół niż naszych przyjaciół.
Przyjaźń to coś więcej niż zdolność do odczytywania w duszy drugiego człowieka. Przyjaźń to sztuka budowania zaufania, poczucia bliskości, zrozumienia. To nieustanne odkrywanie nowych stron osobowości przyjaciela, odkrywanie, które przynosi radość, daje poczucie bezpieczeństwa. Przyjaźń to jak muzyka, której słuchasz cicho,tak by słyszeć siebie, ale i szum świata.
Dobra rada przyjaciela
jest jak lekarstwo, tym
lepsza im bardziej gorzka.
To Pływająca Wyspa stworzona z odpadów. A my jesteśmy tym samym. To znaczy ja, ty i cała reszta. Niepożądanymi, bezużytecznymi, pstrokatymi stworzeniami... które gdy tylko spotkają kogoś podobnego do siebie, zaraz do niego przylegają, żeby trzymać się w kupie.
Wróg może cię zranić, zniszczyć potrafi tylko przyjaciel.
