Babcia jest trochę rodzicem, trochę nauczycielem i trochę najlepszym przyjacielem.
Zły człowiek, niepewny przyjaciel.
Widocznie jednak moje życie nie było dostatecznie ciekawe, by ktoś chciał je ze mną dzielić.
Dla niej przyjaciele to byli ludzie, którzy pytają, jak minął Ci dzień, którzy podają Ci paczkę chusteczek, gdy płaczesz, którzy o północy wpuszczają Cię do swojego mieszkania, piją z Tobą wódkę, a potem ścielą dla Ciebie łóżko na nocleg, którzy przed podróżą mówią Ci: „Uważaj na siebie”, którzy o drugiej nad ranem podnoszą słuchawkę telefonu i przez godzinę słuchają, jak przeklinasz życie.
Oddaliłeś ode mnie przyjaciela i towarzysza, domownikami moimi są ciemności.
Przyjaźń bez zaufania nic nie warta.
Prawdziwi przyjaciele to ci, którzy wchodzą, gdy reszta świata wychodzi. Gdy twój świat się rozpada, to oni przechodzą przez szczątki, aby pomóc ci złożyć go z powrotem.
Przyjaźń to jeden umysł w dwóch ciałach, to ciche porozumienie, ciche jednocześnie oparcie się na wzajemnej ufności cennego niż złoto.
Kto znalazł przyjaciela, skarb znalazł.
Prawdziwa przyjaźń to nie rzecz, którą możesz mieć w obfitości, lecz rzadki skarb, który nad większość darów ceniony jest wyżej.
